فروغ فرخزاد
دلم برای باغچه می‌سوزد…
دلم برای باغچه می‌سوزد…
کسی به فکر گلها نیست
کسی به فکرماهی‌ها نیست
کسی نمی‌خواهد
باور کند که باغچه دارد می‌میرد
که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
که ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می شود
و حس باغچه انگار
چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده ست.
حیاط خانه ی ما تنهاست
حیاط خانه ی ما
در انتظار بارش یک ابر ناشناس
خمیازه میکشد
و حوض خانه ی ما خالیست
ستاره های کوچک بی تجربه
از ارتفاع درختان به خاک می‌افتند
و از میان پنجره های پریده رنگ خانه ی ماهی ها
شب ها صدای سرفه می‌آید
حیاط خانه ی ما تنهاست.
پدر میگوید:
” از من گذشته ست
از من گذشته ست
من بار خودم را بردم
و کار خودم را کردم ”
و در اتاقش ، از صبح تا غروب،
یا شاهنامه می‌خواند
یا ناسخ التواریخ
پدر به مادر میگوید:
” لعنت به هرچی ماهی و هرچه مرغ
وقتی که من بمیرم دیگر
چه فرق میکند که باغچه باشد
یا باغچه نباشد
برای من حقوق تقاعد کافیست.”
مادر تمام زندگیش
سجاده ایست گسترده
در آستان وحشت دوزخ
مادر همیشه در ته هر چیزی
دنبال جای پای معصیتی می‌گردد
و فکر میکند که باغچه را کفر یک گیاه
آلوده کرده است.
مادر تمام روز دعا می‌خواند
مادر گناهکار طبیعی‌ست
و فوت میکند به تمام گلها
و فوت میکند به تمام ماهی‌ها
و فوت میکند به خودش
مادر در انتظار ظهور است
و بخششی که نازل خواهد شد.
برادرم به باغچه میگوید قبرستان
برادرم به اغتشاش علفها می‌خندد
و از جنازه های ماهی‌ها
که زیر پوست بیمار آب
به ذره های فاسد تبدیل می‌شوند
شماره بر می‌دارد
برادرم به فلسفه معتاد است
برادرم شفای باغچه را
در انهدام باغچه می‌داند.
او مست میکند
و مشت میزند به در و دیوار
و سعی میکند که بگوید
بسیار دردمند و خسته و مأیوس است
او ناامیدیش را هم
مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش
همراه خود به کوچه و بازار می‌برد
و ناامیدیش
آنقدر کوچک است که هر شب
در ازدحام میکده گم می‌شود.
و خواهرم دوست گلها بود
و حرفهای ساده قلبش را
وقتی که مادر او را میزد
به جمع مهربان و ساکت آنها می‌برد
و گاهگاه خانواده ی ماهی‌ها را
به آفتاب و شیرینی مهمان می‌کرد…
او خانه اش در آنسوی شهر است
او در میان خانه ی مصنوعیش
و در پناه عشق همسر مصنوعیش
و زیر شاخه های درختان سیب مصنوعی
آوازهای مصنوعی می‌خواند
و بچه های طبیعی می‌زاید
او
هر وقت که به دیدن ما می‌آید
و گوشه های دامنش از فقر باغچه آلوده می‌شود
حمام ادکلن می‌گیرد
او
هر وقت که به دیدن ما می‌آید
آبستن است.
حیاط خانه ی ما تنهاست
حیاط خانه ی ما تنهاست
تمام روز
از پشت در صدای تکه تکه شدن می‌آید
و منفجر شدن
همسایه های ما همه در خاک باغچه هاشان بجای گل
خمپاره و مسلسل می‌کارند
همسایه های ما همه بر روی حوض‌های کاشی‌شان
سرپوش می‌گذارند
و حوض‌های کاشی
بی آنکه خود بخواهند
انبارهای مخفی باروتند
و بچه های کوچه ی ما کیف‌های مدرسه شان را
از بمبهای کوچک پر کرده‌اند .
حیاط خانه ی ما گیج است.
من از زمانی که قلب خود را گم کرده است می‌ترسم
من از تصویر بیهودگی این همه دست
و از تجسم بیگانگی این همه صورت می‌ترسم
من مثل دانش آموزی
که درس هندسه اش را
دیوانه وار دوست می‌دارد تنها هستم
و فکر می‌کنم…
و فکر می‌کنم…
و فکر می‌کنم…
و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است
و ذهن باغچه دارد آرام آرام
از خاطرات سبز تهی می‌شود.
دلم برای باغچه می‌سوزد…
مطالب بیشتر
بریده‌هایی از نامه‌های «صادق هدایت» به حسن شهیدنورایی
اشعاری از «عطار نیشابوری» با صدای محمدرضا شجریان
ای کاش عشق را زبانِ سخن بود…
بمیرید بمیرید در این عشق بمیرید…
دوستت دارم بی‌آنکه بخواهمت…
خاطراتی از دکتر عبدالحسین زرین‌کوب
پرهام طاهرخانی و «ناطور دشت» نوشتۀ سلینجر
مناظرۀ دیدنی «اسلاوی ژیژک» و «جردن پترسون»
فلسفه‌ای مهربان‌تر از موفقیت!
بریده‌ای از کتاب «عشق در دو نگاه»؛ نرگس انتخابی
-
نویسندگان/ مترجمانِ ایران4 هفته پیشخاطراتی از دکتر عبدالحسین زرین‌کوب
-
تحلیل نقاشی1 ماه پیشدرنگی در جهان و آثار رامبرانت
-
هر 3 روز یک کتاب1 ماه پیشویلیام فاکنر و پاسخ به این سؤال: نويسنده چگونه رُمان‌نويس جدّی می‌شود؟
-
کودک و نوجوان2 هفته پیشپرهام طاهرخانی و «ناطور دشت» نوشتۀ سلینجر
-
تحلیل شعر1 ماه پیشپروین، شاعر عشق‌گریز
-
موسیقی بی کلام1 ماه پیشپس به نام زندگی، هرگز مگو هرگز…
-
گفت‌وگو3 هفته پیشمناظرۀ دیدنی «اسلاوی ژیژک» و «جردن پترسون»
-
درس‌های دوست‌داشتنی3 هفته پیشفلسفهای مهربان‌تر از موفقیت!