ادای احترام به یک زندگی تأثیرگذار…

ادای احترام به یک زندگی تأثیرگذار…

مریم میرزاخانی را پس از دریافت جایزه‌ی فیلدز ریاضی شناختم. نبوغ، پشتکار و سادگی او مرا تحت تأثیر قرار داد.

میرزاخانی در یک نبرد جانانه و درحالیکه بیماری کشنده‌ای داشت تسلیم نشد و با گرفتن نوبل ریاضی یک پیام بزرگ به همگان داد:

زندگی ما فردی نیست و چگونه زیستن و چگونه مردن ما می‌تواند برای دیگران یک درس باشد.

انسان‌های بزرگ با خاطرات و آثاری که برجای می‌گذارند به دیگران قدرت و اعتماد به نفس می‌دهند.

جمله‌ی پدر ایشان را بسیار دوست دارم:

«مریم اسطوره نیست، الگو است»

 پیام او برای انسان‌ها متانت در تحمل درد، ناامید نشدن در بحرانی‌ترین شرایط و در این هیاهوی کرکننده‌ و ولع سرسام‌آور داشتن و حرص زدن‌ها، نجیب و جانانه و کارآمد زیستن است.

عشق همگانی او در سخت‌ترین لحظات ناامیدی به داد آدم می‌رسد و در گوش‌ جان‌ها این سطر را آرام زمزمه می‌کند:

پس به نام زندگی هرگز مگو هرگز….

مهم طول زندگی نیست به عرض و عمق آن باید پرداخت.

چه خوب گفت خواهرم فروغ:

«پرنده مردنی است

پرواز را به خاطر بسپار»

و اینک در پایان سطرهایی از شعر «مرثیه» که در سوگ ایشان سروده‌ام:

«خوشیدم

کجایی که جهان بی‌تو

جعبۀ سیاه بازمانده از آخرین پرواز است

نفت نفرت می‌ریزم بر بی‌تفاوتی فردا

و گوش می‌گذارم بر گذشته

تا شیهه‌های آن اسب وحشی برگشته به دشت را بشنوم

خورشیدم تمام سطوح خمیده‌اند

و به ستوه آمده‌اند مختصات‌های اقلیدُسی

و گلدان آنقدر گریه می‌کند

که من مجبور شدم به او بگویم

مرگ

گل‌سر سپیدی است که به گیرایی تو اضافه می‌کند

این مرثیه دستانم را صمیمانه می‌فشارد و می‌پرسد:

آیا کسی که زندگی را

از مرگ حتمی نجات داده است

خواهد مرد؟

و آیا زنگ زخم‌ها

تو را از خواب بیدار کرده است؟»

(کافه کاتارسیس)

مطالب مرتبط

1. دربارۀ پرفسور مریم میرزاخانی
2. از تاختن به ریاضی تا تقدیم کتاب به یک ریاضی‌دان