معرفی کتاب
نمایش‌نامه‌ای دربارۀ سعدی: «وقت خوش» نوشتۀ حمید امجد
نمایش‌نامه‌ای دربارۀ سعدی: «وقت خوش» نوشتۀ حمید امجد
حمید امجد در این اثر، هم سعدی و هم زمانه او را از سویی از منظر اسناد موجود تاریخی نگاه می‌کند (که البته اسنادِ واقعاً موجود در باره زندگی خود سعدی بسیار کم‌تر از اسناد موجود در باره زمانه اوست) و از سوی دیگر خواه‌ناخواه بازتابی از روزگار معاصر نیز ارائه می‌دهد.
او از حوادثی که در دوره سعدی رخ داده یاد می‌کند و ادامه می‌دهد: سعدی در زمانه خود به دلیل بحران‌های مختلفی همچون حمله مغول از شرق و جنگ‌های صلیبی در غرب، آشفتگی سیاسی و فروپاشی حکومت سراسری، آسیب‌دیدن مدنیت در هجوم اقوام بیابانگرد، بحران‌های اجتماعی و اقتصادی در اثر اضمحلال تولید (صنعت و کشاورزی) و فلج‌شدن نظام بازرگانی در هنگامه جنگ‌ها و محاصره‌ها و ویرانی‌ها، تهدید هویت ملی و زبان فارسی توسط سلسله‌های کوچک و بزرگ محلی (اغلب ترک و ترکمان)، تاخت‌وتاز قبایل مزدور جنگی و مهاجمان غز و مغول و تاتار، و سلطه تفرقه‌افکنانه خلیفه عباسی و… زندگی دشوار و سفرهای پی‌درپی و دوره‌های آوارگی و اضطراب‌های هستی‌شناختی گوناگونی را تجربه کرد؛ از جنبه‌ای مثل ما که در دوران فعلی، اوج کشتار کرونا را همراه با انواع فشارهای اقتصادی و شدیدترین تحریم‌ها و مواردی از این دست تجربه می‌کنیم. در قرنطینه‌ای که زمستان گذشته در شیراز هنگام تحقیق و نگارش این متن تجربه کردم احساس می‌کردم چندان از زمانه سعدی و چکیده شرایط و اضطراب‌هایی که او تجربه کرد دور نیستیم.
او ادامه می‌دهد: سعدی را چون نمادی از فکر ایرانی در گذار از بحران‌ها و روزگار دشوار می‌دیدم و زمانه‌اش را نمودی از مهلکه‌هایی تاریخی که بارها بر اندیشه و زیست و زبان و فرهنگ ایرانی نازل شده؛ هرچند که خودم در آن مدت از مهر بی‌دریغ و مهمان‌نوازی شیراز بهره می‌بردم همچنان‌که سعدی هم از حوالی پنجاه‌سالگی در بازگشت به موطنش، در سخت‌ترین ادوار، از لطف حضور در این شهر زیبا و مهربان بهره‌مند بود. و به مجموعه این دلایل، جهانِ درون این اثر به نحوی به تجربه دوره ما نیز نزدیک است و نمایشنامه همان‌طور که درباره عصر سعدی است درباره زمانه ما هم می‌تواند باشد؛ هرچند که شاید بتواند سرگذشتی نمونه‌وار از فکر و فرهنگ ایرانی در بی‌زمانیِ رخدادهایی ویرانگر و همیشگی نیز محسوب شود.
منبع: isna
نمایش‌نامه‌ای دربارۀ سعدی: «وقت خوش» نوشتۀ حمید امجد
نمایش‌نامه‌ای دربارۀ سعدی: «وقت خوش» نوشتۀ حمید امجد
من فکر میکنم هرگز نبوده قلب من اینگونه گرم و سرخ…
نگاهی به کتاب «خطابههای برندگان جایزۀ نوبل ادبیات» ترجمۀ رضا رضایی
شبیه به مجتبی مینوی!
نگاهی به آثار نقاش بلژیکی: «جیمز انسور»
جملههایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
«کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم»: امر سیاسی یعنی امر پیشپاافتاده
رمان «بر استخوانهای مردگان» نوشتۀ اُلگا توکارچوک: روایتِ خشمی که فضیلت است
«صید ماهی بزرگ» نوشتۀ دیوید لینچ: روایتِ شیرجه به آبهایِ اعماق
والاترین اصالت «سادگی» است…
جملههایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
-
لذتِ کتاببازی4 هفته پیش«کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم»: امر سیاسی یعنی امر پیشپاافتاده
-
لذتِ کتاببازی3 هفته پیشرمان «بر استخوانهای مردگان» نوشتۀ اُلگا توکارچوک: روایتِ خشمی که فضیلت است
-
سهراب سپهری1 ماه پیشبریدهای از کتاب «برهنه با زمین» اثر سهراب سپهری
-
لذتِ کتاببازی2 هفته پیش«صید ماهی بزرگ» نوشتۀ دیوید لینچ: روایتِ شیرجه به آبهایِ اعماق
-
شاعران جهان1 ماه پیشسعاد الصباح: من مینویسم پس سنگباران میشوم!
-
درسهای دوستداشتنی2 هفته پیشوالاترین اصالت «سادگی» است…
-
هر 3 روز یک کتاب2 هفته پیشجملههایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
-
درسهای دوستداشتنی3 هفته پیشهیچکس به آنها نخواهد گفت که چقدر زیبا هستند…