دلم برای باغچه می‌سوزد…

دلم برای باغچه می‌سوزد…

 

کسی به فکر گل‌ها نیست

کسی به فکرماهی‌ها نیست

کسی نمی‌خواهد

باور کند که باغچه دارد می‌میرد

که قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است

که ذهن باغچه دارد آرام آرام

از خاطرات سبز تهی می شود

و حس باغچه انگار

چیزی مجردست که در انزوای باغچه پوسیده ست.

حیاط خانه ی ما تنهاست

حیاط خانه ی ما

در انتظار بارش یک ابر ناشناس

خمیازه میکشد

و حوض خانه ی ما خالیست

ستاره های کوچک بی تجربه

از ارتفاع درختان به خاک می‌افتند

و از میان پنجره های پریده رنگ خانه ی ماهی ها

شب ها صدای سرفه می‌آید

حیاط خانه ی ما تنهاست.

پدر میگوید:

” از من گذشته ست

از من گذشته ست

من بار خودم را بردم

و کار خودم را کردم ”

و در اتاقش ، از صبح تا غروب،

یا شاهنامه می‌خواند

یا ناسخ التواریخ

پدر به مادر می‌گوید:

” لعنت به هرچی ماهی و هرچه مرغ

وقتی که من بمیرم دیگر

چه فرق می‌کند که باغچه باشد

یا باغچه نباشد

برای من حقوق تقاعد کافیست.”

مادر تمام زندگیش

سجاده ایست گسترده

در آستان وحشت دوزخ

مادر همیشه در ته هر چیزی

دنبال جای پای معصیتی می‌گردد

و فکر می‌کند که باغچه را کفر یک گیاه

آلوده کرده است.

مادر تمام روز دعا می‌خواند

مادر گناهکار طبیعی‌ست

و فوت می‌کند به تمام گل‌ها

و فوت می‌کند به تمام ماهی‌ها

و فوت می‌کند به خودش

مادر در انتظار ظهور است

و بخششی که نازل خواهد شد.

برادرم به باغچه می‌گوید قبرستان

برادرم به اغتشاش علفها می‌خندد

و از جنازه های ماهی‌ها

که زیر پوست بیمار آب

به ذره های فاسد تبدیل می‌شوند

شماره بر می‌دارد

برادرم به فلسفه معتاد است

برادرم شفای باغچه را

در انهدام باغچه می‌داند.

او مست می‌کند

و مشت میزند به در و دیوار

و سعی میکند که بگوید

بسیار دردمند و خسته و مأیوس است

او ناامیدیش را هم

مثل شناسنامه و تقویم و دستمال و فندک و خودکارش

همراه خود به کوچه و بازار می‌برد

و ناامیدیش

آنقدر کوچک است که هر شب

در ازدحام میکده گم می‌شود.

و خواهرم دوست گلها بود

و حرفهای ساده قلبش را

وقتی که مادر او را میزد

به جمع مهربان و ساکت آنها می‌برد

و گاهگاه خانواده ی ماهی‌ها را

به آفتاب و شیرینی مهمان می‌کرد…

او خانه اش در آنسوی شهر است

او در میان خانه ی مصنوعیش

و در پناه عشق همسر مصنوعیش

و زیر شاخه های درختان سیب مصنوعی

آوازهای مصنوعی می‌خواند

و بچه های طبیعی می‌زاید

او

هر وقت که به دیدن ما می‌آید

و گوشه های دامنش از فقر باغچه آلوده می‌شود

حمام ادکلن می‌گیرد

او

هر وقت که به دیدن ما می‌آید

آبستن است.

حیاط خانه ی ما تنهاست

حیاط خانه ی ما تنهاست

تمام روز

از پشت در صدای تکه تکه شدن می‌آید

و منفجر شدن

همسایه های ما همه در خاک باغچه هاشان بجای گل

خمپاره و مسلسل می‌کارند

همسایه های ما همه بر روی حوض‌های کاشی‌شان

سرپوش می‌گذارند

و حوض‌های کاشی

بی آنکه خود بخواهند

انبارهای مخفی باروتند

و بچه های کوچه ی ما کیف‌های مدرسه شان را

از بمبهای کوچک پر کرده‌اند .

حیاط خانه ی ما گیج است.

من از زمانی که قلب خود را گم کرده است می‌ترسم

من از تصویر بیهودگی این همه دست

و از تجسم بیگانگی این همه صورت می‌ترسم

من مثل دانش آموزی

که درس هندسه اش را

دیوانه وار دوست می‌دارد تنها هستم

و فکر می‌کنم…

و فکر می‌کنم…

و فکر می‌کنم…

و قلب باغچه در زیر آفتاب ورم کرده است

و ذهن باغچه دارد آرام آرام

از خاطرات سبز تهی می‌شود.

دلم برای باغچه می‌سوزد…

مطالب بیشتر

1. آیه‌های زمینی با صدای فروغ
2. پری صابری و حقایقی دربارۀ فروغ و سهراب
3. در غروبی ابدی سرودۀ فروغ
4. دیدار در شب شعری از فروغ فرخزاد
5. وهم سبز شعری از فروغ