موزه گردی
به بهانۀ زادروز گوستاو کوربه نقاش فرانسوی
به بهانۀ زادروز گوستاو کوربه نقاش فرانسوی
ژان دزیره گوستاو کوربه (به فرانسوی: Jean Désiré Gustave Courbet) (زادهٔ ۱۰ ژوئن ۱۸۱۹ – درگذشته ۳۱ دسامبر ۱۸۷۷) در ایران معروف به گوستاو کوربه، نقاش فرانسوی بود که رهبر جنبش رئالیسم یا واقع گرایی در نقاشی قرن نوزدهم فرانسه به‌شمار می‌آمد.
جنبش واقع گرایی با ظهور مکتب رمانتیسم در اروپا مرتبط بود و با نقاشیهای نقاشان بزرگی همچون تئودور ژریکو و اوژن دولاکروا مشخص می‌گردید. این جنبش با کارهای گروهی از هنرمندان برجستهٔ برخاسته از مدرسه باربیژون Barbizon و با نقاشان سبک امپرسیونیسم (دریافتگری) مشخص می‌شود.
در مجموع کوربه دارای نقش و جایگاه مهمی در نقاشی قرن نوزدهم فرانسه می‌باشد و به عنوان یک هنرمند خلّاق و مبتکر که به ارائهٔ تفسیرهایی پررنگ از واقعیت‌های اجتماعی در کارهایش تمایل دارد، شناخته می‌شود.
جملات زیر از جمله بیانات مشهور وی هستند:
«من پنجاه سال عمر کرده‌ام و در این پنجاه سال، من همواره در آزادی زیسته‌ام. پس به من رخصت دهید که زندگیم را در آزادی به پایان برسانم؛ و بگذارید تا در هنگامی که من مُرده‌ام، درباره‌ام این‌گونه سخن گفته شود:
«او به هیچ مدرسه‌ای، به هیچ کلیسایی، به هیچ نهادی، به هیچ آکادمی، و به هیچ رژیمی تعلق نداشت به جز رژیم آزادی»
(منبع: fa.wikipedia)
نگاهی به آثار گوستاو کوربه
- پرتره خود نقاش به همراه سگ سیاه (۱۸۴۲)
2) پرتره شارل بودلر ۱۸۴۸-۱۸۴۹
3) روباه در برف
4) سنگ‌شکنان 1849
5) ننو (گهواره یا تختخوابی که از تور یا کرباس می‌بافند) ۱۸۴۴
6) داربست، موزهٔ هنری تولدو، اوهایو، ۱۸۶۲
7) لوئیس گویمارد در حال ایفای نقش به جای رابرت دی ایبل،
موزهٔ هنری متروپلیتن، ۱۸۵۷
8) پرتره‌ای از آلفرد برویاس ۱۸۵۴
9) تدفین در اورنان
10) مردی با یک پیپ، تصویر خود نقاش
(۱۸۴۸-۱۸۴۹)
11) دهقانان فلاژه‌ای در بازگشت از بازار ۱۸۵۰
12) بعد از شام در اورنانز ۱۸۴۹
13) پرتره‌ای از کانتیس کارولی ۱۸۶۵
14) پرادون و بچه‌هایش ۱۸۶۵
15) موج 1870
16) زلی کوربه ۱۸۴۷
- لازم است ذکر شود مهمترین نقاشیهای گوستاو کوربه «سرمنشأ جهان»، تدفین در اورنان، روباه در برف و هنرکدۀ نقاشان هستند.
مطالب بیشتر
برایِ ایران زیبا…
درنگی در جهانِ بهتآور، درخشان، گیجکننده و پیچیدۀ ویلیام فاکنر
انتشار سه شعر از آیدا گلنسایی در مجلۀ braided way امریکا
چرا رمان نمیتواند شعر را شکست دهد؟
جورجو آگامبن: بالاترین مرتبۀ امید و خوشبینی، شجاعتِ ناامیدی است
درنگی در جهانِ بهتآور، درخشان، گیجکننده و پیچیدۀ ویلیام فاکنر
چرا رمان نمیتواند شعر را شکست دهد؟
گوستاو فلوبر از نگاه ماریو بارگاس یوسا
جورجو آگامبن: بالاترین مرتبۀ امید و خوشبینی، شجاعتِ ناامیدی است
مراقبۀ عبور از آشفتگی و لمسِ آرامش
-
پنجره‌ای برای لبخند به زندگی3 ماه پیشذن در جان شاعر نوشتۀ احمد شاملو
-
پنجره‌ای برای لبخند به زندگی3 ماه پیشدرمان پوچی به سبکِ ژان پل سارتر
-
پنجره‌ای برای لبخند به زندگی2 ماه پیشپس به نام زندگی / هرگز مگو هرگز
-
لذتِ کتاب‌بازی2 ماه پیشجشن بی‌معنایی میلان کوندرا: ادای احترامی به رابله و پانورژ!
-
مولوی خوانی3 ماه پیش«در هوایت بی‌قرارم روز و شب» با صدای شهرام ناظری
-
لذتِ کتاب‌بازی3 ماه پیشنگاهی به نمایشنامۀ «بانویی از تاکنا» نوشتۀ ماریو بارگاس یوسا
-
پنجره‌ای برای لبخند به زندگی3 ماه پیش«زیباییِ وصلۀ ناجور بودن»: لیدیا یوکناویچ
-
تحلیل نقاشی2 ماه پیشنگاهی به «بوسه» اثر گوستاو کلیمت