مستند
موسیقی والا / قدسیان آسمان
موسیقی والا / قدسیان آسمان
(علیرضا عصار/ محمد اصفهانی)
متن شعر
ای کاروان! ای کاروان!
من دزد شبرو نیستم
ای کاروان! ای کاروان!
من دزد شبرو نیستم
من پهلوان عالمم
تیغ رویارو زنم
من پهلوان عالمم
من تیغ رویارو زنم
بر قدسیان آسمان
من هر شبی یاهو زنم
گر صوفی از لا دم زند
من دم ز الا هو زنم
باز هوایی نیستم
تا تیهوی جان آورم
عنقای قاف غربتم
کی بانگ بر تیهو زنم
—
ای کاروان! ای کاروان!
من دزد شبرو نیستم
ای کاروان! ای کاروان!
من دزد شبرو نیستم
من پهلوان عالمم
تیغ رویارو زنم
من پهلوان عالمم
من تیغ رویارو زنم
بر قدسیان آسمان
من هر شبی یاهو زنم
گر صوفی از لا دم زند
من دم ز الا هو زنم
خاقان اردودار اگر
از جان مگردد ایل من
صاحبقران عالمم
بر ایل و بر اردو زنم
خیز ای توانگر پیش من
بنشین به زانوی ادب
من پادشاه کشورم
کی پیش تو زانو زنم
ای کاروان، ای کاروان، من دزد شب رو نیستم
من پهلوان عالمم
تیغ رویارو زنم
من پهلوان عالمم
من تیغ رویارو زنم
بر قدسیان آسمان
من هر شبی یاهو زنم
گر صوفی از لا دم زند
من دم ز الا هو زنم
شاعر : مولانا
مطالب دیگر
از «حکیم عمر خیام» چه میدانیم؟
چگونه از «دادگاه بیستوچهار ساعتی ذهن» و «محکومیتهای مداوم» رها بشویم؟
من فکر میکنم هرگز نبوده قلب من اینگونه گرم و سرخ…
نگاهی به کتاب «خطابههای برندگان جایزۀ نوبل ادبیات» ترجمۀ رضا رضایی
شبیه به مجتبی مینوی!
رمان «بر استخوان‌های مردگان» نوشتۀ اُلگا توکارچوک: روایتِ خشمی که فضیلت است
«صید ماهی بزرگ» نوشتۀ دیوید لینچ: روایتِ شیرجه به آب‌هایِ اعماق
والاترین اصالت «سادگی» است…
جمله‌هایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
هیچ‌کس به آن‌ها نخواهد گفت که چقدر زیبا هستند…
-
لذتِ کتاب‌بازی1 ماه پیش«کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم»: امر سیاسی یعنی امر پیش‌پاافتاده
-
لذتِ کتاب‌بازی3 هفته پیشرمان «بر استخوان‌های مردگان» نوشتۀ اُلگا توکارچوک: روایتِ خشمی که فضیلت است
-
سهراب سپهری1 ماه پیشبریدهای از کتاب «برهنه با زمین» اثر سهراب سپهری
-
لذتِ کتاب‌بازی2 هفته پیش«صید ماهی بزرگ» نوشتۀ دیوید لینچ: روایتِ شیرجه به آب‌هایِ اعماق
-
درس‌های دوست‌داشتنی3 هفته پیشوالاترین اصالت «سادگی» است…
-
هر 3 روز یک کتاب2 هفته پیشجملههایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
-
درس‌های دوست‌داشتنی4 هفته پیشهیچکس به آن‌ها نخواهد گفت که چقدر زیبا هستند…
-
نامههای خواندنی2 هفته پیشبریدههایی از «نامههای گوستاو فلوبر»