نامههای خواندنی
قبول داری جهان عشق را بو میکشد؟
قبول داری جهان عشق را بو میکشد؟
چه کشف غریبی است که روزی بفهمی آنقدر در درونت با کسی زیستهای که راه زندگی واقعی را گم کردهای…
بفهمی اگر دیگر دلت آنطور سیلآسا برایش تنگ نمیشود به این دلیل است که دیگر دوستش نداری بلکه به شکل دوست داشتن او درآمدهای.
انگار که وارد قلعهای افسانهای و بدون بازگشت شده باشی. قلعهای به خردمندیِ مرگ…
تو به آتش آموختی آب نیرومندتر از هر عنصر دیگری است.
تو سکوت و بیمقاومتی را به او آموختی و کر شدن روی سنگهای توی مسیر را.
قبول داری جهان عشق را بو میکشد تا کوهی از تاریکی بر سر آن بریزد؟
اگر اینگونه نیست چرا ستارهها در ظلمت شناورند؟
روز و شب از هستی و طبیعت سوال میپرسم و اینگونه با آنها صمیمی میشوم.
تو شکوه پرسیدنِ سوال را به من آموختی و عشق را که به کار بردن دیوانهگون کلمات عاشقانه نیست. بلکه چشمپوشی است و وقارِ ندیدن. عشق، سکوت است وقتی کلمات بناهای عظیم خاطره و دوستی را به یک اشاره نابود میکنند. از تو آموختم وقتی میگویند عشق کوتاه آمدن است نه کم آوردن، یعنی چه!
و حالا، در من نیرویی زنده شده است بزرگتر از تمام تجربه و آگاهی من، کهنسالتر از زمان. نیرویی که به موجبِ آن، من موظفم تنها با عطر تو به این دنیا بیایم. موظفم تنها سمت تو بچرخم و از این شرمگین نباشم که در برابر نور ارادهام سست است.
بگذار تنها ایرادی که جهان بر ما میگیرد این باشد که عاشقیم و این نقطه ضعف بزرگمان است!
اصلا از این زمستان انتظار نمیرفت که پایان یابد.
حالا میفهمم جوانه زدن چگونه ترانهای است.
حالا که دیگر دوستت ندارم بلکه به شکلِ دوست داشتن تو درآمدهام.
قبول داری جهان عشق را بو میکشد؟
-
نویسندگان/ مترجمانِ ایران2 هفته پیش
تجارب دکتر «نسرین شکیبیممتاز» از تدریس ادبیات فارسی در کشور ژاپن
-
کودک و نوجوان1 ماه پیش
پرهام طاهرخانی و «ناطور دشت» نوشتۀ سلینجر
-
اختصاصی کافه کاتارسیس3 هفته پیش
«پاییز فلوبر» نوشتۀ آلکساندر پوستل: مراسم تدفین و احیای نبوغ
-
موسیقی بی کلام1 ماه پیش
دوستت دارم بیآنکه بخواهمت…
-
درسهای دوستداشتنی1 ماه پیش
فلسفهای مهربانتر از موفقیت!
-
اختصاصی کافه کاتارسیس2 هفته پیش
«آتش از پشت شیشه» نوشتۀ شهلا حائری: روایتی ایرانی از اسطورۀ اوریدیس و اورفئوس!
-
تحلیل نقاشی1 ماه پیش
هنر مدرن از ونگوگ تا پیکاسو
-
فروغ فرخزاد2 هفته پیش
و تمام شهوت تند زمین هستم/ که تمام آبها را میکشد در خویش/ تا تمام دشتها را بارور سازد…