لذتِ کتاببازی
میخواستم جنگلی شوم که تبر را تبرئه میکند…
میخواستم جنگلی شوم و تبر را تبرئه کنم…
وجه اشتراک
کنار یکدیگر راه میرویم
دستان همدیگر را میگیریم
عکسها اسنادی هستند
که رسمیت ما را اثبات میکنند
شناسنامهها
به قانونی بودن ما اذعان دارند
خانه اما به چیزی شک کرده است
گلدان خالی اما به چیزی شک کرده است
و ماهی مردهای که هفتههاست
روی دستِ آب مانده است!
با هم میرویم رستوران
از هم سیر میشویم و برمیگردیم
اتوبوسها ما را به آیندهای مشترک نمیرسانند
نمیدانم چند آجر
از کل رابطه ریخته
که این من و تو دیگر ما نمیشود؟
تا چشم کار میکند
خاک نشسته است روی تخت
شب نشسته است به پای ریشههایمان
کنار همدیگر
روی یک شاخه سبز شدهایم
ما پرندگان آواره
که تنها وجه اشتراکمان
کوچ است…
میخواستم جنگلی شوم و تبر را تبرئه کنم…
بخشی از شعر هژمونی
میخواستم تشدید بگذارم
بر رازیانههای کوهستان
رونویسی کنم از روی صدای صاف آینه
کلاغ را غلط املایی باغ بدانم
جریمهام پنج بار از روی پنجره
یا پرنده باشد
و لاک سفید بگیرم اشتباهات بشری را
میخواستم جنگلی شوم
که تبر را تبرئه میکند
تا با تکه تکهام آن کلمهی سرد را بسوزانم
میخواستم مضامینی بیفزایم به زوال
که دیدم مدّت زیادی است
زل زدهام
به مجسمهی زنگزدهی روی میز
منبع
-
پنجرهای برای لبخند به زندگی3 ماه پیش
ذن در جان شاعر نوشتۀ احمد شاملو
-
پنجرهای برای لبخند به زندگی3 ماه پیش
درمان پوچی به سبکِ ژان پل سارتر
-
پنجرهای برای لبخند به زندگی2 ماه پیش
پس به نام زندگی / هرگز مگو هرگز
-
لذتِ کتاببازی1 ماه پیش
جشن بیمعنایی میلان کوندرا: ادای احترامی به رابله و پانورژ!
-
تحلیل شعر2 روز پیش
دربارۀ شعر ژاپن و عقل ناب…
-
مولوی خوانی3 ماه پیش
«در هوایت بیقرارم روز و شب» با صدای شهرام ناظری
-
لذتِ کتاببازی3 ماه پیش
نگاهی به نمایشنامۀ «بانویی از تاکنا» نوشتۀ ماریو بارگاس یوسا
-
پنجرهای برای لبخند به زندگی3 ماه پیش
«زیباییِ وصلۀ ناجور بودن»: لیدیا یوکناویچ