بخش‌هایی از یک نامه

من نوشتم: خوب که دقت می‌کنم، می‌بینم سال‌هاست توقعی ندارم که دوستی داشته باشم! از او پولی بگیرم، جایی بروم بمانم و کسی باشد که همدمم شود. آدم اینطور راحت‌تر است. خودش و کتاب‌ها.

فریده حسن زاده (مصطفوی) نوشت:  من اما به اعتبار قلبی که در سینه‌ام می‌تپد از همۀ عالم توقع محبت و انسانیت دارم. حتا از در و دیوار هم.

تا وقتی کسی را نیافته‌ام که بتوانم همه‌جوره ازش بخواهم و متقابلاً توقع داشته باشم همه‌جوره از من بخواهد احساس می‌کنم از نوع بشر دور افتاده‌ام و مهجورم. کتاب‌ها وقتی خویشاوند منند که از توی آن‌ها آدم بیرون بیاید نه فقط کلمات.  

من نوشتم: پسرم به من محبت دارد. ولی می‌دانم او عمیقا مستقل است و خواهد رفت. چون او فرزند زندگیست نه من.

فریده حسن زاده (مصطفوی) نوشت: اگر پسرت فرزند زندگی باشد؛ یعنی فرزند عشق است. استقلال بی‌روح بودن نیست. استقلال وقتی حتمیت پیدا می‌کند که قلبتان شریکی بیابد. وگرنه اسمش تنهایی ست نه استقلال.

من نوشتم: برای همین دلخوش به ماندن او هم نبوده‌ام. اصلاً شاید برای این فاصله را رعایت کردن، همواره برایش مادر رازآلودی بوده‌ام. مادری که وقتی می‌خواهد نیایش کند جویِ کلمات روشنش را سمت او روانه می‌کند ولی بعد که تطهیر شد، می‌رود سراغ زندگی‌اش.

من نوشتم: من دوستی نداشته‌ام. همسرم با من مهربان و بی‌منت و غمخوار و مادر و همراه است. ولی خب شاید اینهمه خوبی برای جاذبۀ جسمی باشد! 

فریده حسن زاده (مصطفوی) نوشت:  شوهران ِ مسئولیت‌پذیر همه مهربان و بی‌منت و غمخوار و مادر و همراهند؛ حتا اگر جاذبه‌ی جسمی کم یا ناپدید شود. پدرم اختلافات فاحشی داشت با مادرم اما هرگز او را بی‌پناه نگذاشت.

من نوشتم: برای دوستی نیاز به زمان هست. 

من نوشتم: در هشتاد سالگی خواهم فهمید و به این فکر خواهم کرد که دوستی داشته‌ام یا نه. الان خیلی زود است. الان روابط ممکن است بر اساس منافع مشترک باشد نه خلوص قلبی… نوعی پیوستگی از سر وابستگی …. (شاید بی‌ذوق یا عمیقاً بدبینم)

من نوشتم: زهر از قبل تو نوشدارو   فحش از دهن تو طیبات است (سعدی)

من نوشتم: آدم اگر کسی را عزیز می‌بیند، باید فن نادیده گرفتن را بیاموزد. باید بخاطر تداوم رابطه از سخت گرفتن بپرهیزد و اگر حرف تند و تیزی هم شنید عبور کند اما از عزیزش نگذرد.

فریده حسن زاده (مصطفوی) نوشت: تداوم رابطه نیازمندِ دیدن است؛ نیازمند ِتوقع. فن نادیده گرفتن به کارِ سیاستمداران می‌آید؛ به کار مردمداری نه آدم‌یابی.

من نوشتم: دوستی را نمی‌فهمم اما می‌فهمم وقتی کسی را دوست داری نباید دستش را رها کنی. تحت هیچ‌شرایطی. حتا اگر آدم را بی‌محل کرد…