نویسندگان/ مترجمانِ ایران
لیلی گلستان: من از نژاد سگ‌های دریایی بودم
لیلی گلستان: من از نژاد سگ‌های دریایی بودم
باید اعتراف کنم که آن شش سال زندگی با عشق را با هیچ یک از این زندگی‌هایی که با بی‌تفاوتی و بی‌عشقی زیر یک سقف می‌گذرد و سال‌ها و سال‌ها هم ادامه دارد، عوض نمی‌کنم.
اوندین: اوه هانس، فقط یک چیز می‌خواهم بدانم، آیا موجودات دنیا همدیگر را ترک می‌کنند؟
شوالیه: چه می‌خواهی بگویی؟
اوندین: مثلاً یک شاه و یک ملکه که عاشق همدیگرند، از هم جدا می‌شوند؟
شوالیه: من اصلاً مقصودت را نمی‌فهمم!
اوندین: توی دریا، وقتی سگ‌های دریایی جفتشان را پیدا می‌کنند، دیگر از هم جدا نمی‌شوند. و وقتی برای شنا می‌روند، فاصله‌شان از هم به‌قدر یک انگشت است و وقتی از پشت سرشان نگاه کنی انگار یک سر دارند…
شوالیه: مشکل است، چون شاه و ملکه هر کدام یک خانه، کالسکه و باغ خودشان را دارند…
اوندین: چقدر این کلمۀ «هر کدام» دهشتناک است. چرا؟
شوالیه: چون آن‌ها هر کدام برای خودشان مشغولیات و تفریحاتی دارند…
اوندین: آخر، سگ‌های دریایی هم همین مشغولیات وحشتناکِ جدا از هم را می‌توانند داشته باشند! باید دنبال خوراک بروند، باید شکار کنند… آن‌ها میلیاردها دلیل دارند که یکیشان به راست و یکیشان به چپ بروند، اما تمام عمرشان موازی و تنگ هم زندگی می‌کنند.
شوالیه: این حرف می‌رساند که انسان‌ها و سگ‌های دریایی از دو نوع موجود متفاوت‌اند*
من از نژاد سگ‌های دریایی بودم. (خنده) و او از نژاد انسان بود و در زندگی‌اش کلمۀ «هر کدام» دهشتناک نبود. که برای من بود.
*از کتاب اوندین ژان ژیرودو ترجمۀ لیلی گلستان
منبع
تاریخ شفاهی ادبیات معاصر ایران
لیلی گلستان
نشر ثالث
چاپ هفتم
صص 47-48
لیلی گلستان: من از نژاد سگ‌های دریایی بودم
مطالب بیشتر
- سخنان تأثیرگذار لیلی گلستان در تدِ ایران
- نگاهی به زندگی در پیش رو نوشتۀ رومن گاری
- نگاهی به داستان میرا
- فروغ در یادِ ابراهیم گلستان
- بخش‌هایی از چند نامۀ فروغ به گلستان
- سخنانی از م.آزاد دربارۀ خصایص فروغ
از «حکیم عمر خیام» چه میدانیم؟
چگونه از «دادگاه بیستوچهار ساعتی ذهن» و «محکومیتهای مداوم» رها بشویم؟
من فکر میکنم هرگز نبوده قلب من اینگونه گرم و سرخ…
نگاهی به کتاب «خطابههای برندگان جایزۀ نوبل ادبیات» ترجمۀ رضا رضایی
شبیه به مجتبی مینوی!
رمان «بر استخوانهای مردگان» نوشتۀ اُلگا توکارچوک: روایتِ خشمی که فضیلت است
«صید ماهی بزرگ» نوشتۀ دیوید لینچ: روایتِ شیرجه به آبهایِ اعماق
والاترین اصالت «سادگی» است…
جملههایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
بریدههایی از «نامههای گوستاو فلوبر»
-
لذتِ کتاببازی1 ماه پیش«کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم»: امر سیاسی یعنی امر پیشپاافتاده
-
لذتِ کتاببازی3 هفته پیشرمان «بر استخوانهای مردگان» نوشتۀ اُلگا توکارچوک: روایتِ خشمی که فضیلت است
-
سهراب سپهری1 ماه پیشبریدهای از کتاب «برهنه با زمین» اثر سهراب سپهری
-
لذتِ کتاببازی2 هفته پیش«صید ماهی بزرگ» نوشتۀ دیوید لینچ: روایتِ شیرجه به آبهایِ اعماق
-
درسهای دوستداشتنی3 هفته پیشوالاترین اصالت «سادگی» است…
-
هر 3 روز یک کتاب2 هفته پیشجملههایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
-
نامههای خواندنی2 هفته پیشبریدههایی از «نامههای گوستاو فلوبر»
-
درسهای دوستداشتنی4 هفته پیشهیچکس به آن‌ها نخواهد گفت که چقدر زیبا هستند…