با فلسفه
چنین گفت زرتشت…
چنین گفت زرتشت…
3
یک!
ای بشر! توجه کن!
دو!
که واقعاً نیمه شب ژرف چه می‌گوید!
سه!
«من خفته‌ام! من خفته‌ام!»
چهار!
من از رؤیای عمیق خود بیدار شدم!
پنج!
جهان عمیق است.
شش!
و عمیق‌تر از آن است که روز، تصورش را می‌کند!
هفت!
غم آن عمیق است
هشت!
و شادی آن عمیق‌تر از غمِ آن
نه!
غم گوید: «از این‌جا برو و نابود شو!»
ده!
اما شادی ابدیت را می‌جوید.
یازده!
ابدیتی عمیق و بی‌پایان را!
دوازده!
صص 424-425
1
اگر من واقعاً فالگیری بودم، سرشار از روح غیب‌گویی، روحی که بر تپه‌های بلند، بین دو دریای گذشته و آینده همچون ابر سنگینی روان باشد، روحی دشمن دشت‌های خفته و مرطوب و دشمن تمام آن چه بیزار و ملول است و نه می‌تواند بمیرد و نه می‌تواند زندگی کند، روحی حاضر به قبول برقی که سینۀ تاریکش را روشن سازد و مملو از نور نجات‌دهنده‌ای که از برق‌های «آری‌گو» و «خندان» لبریز باشد.
(و خوشا به حال کسی که بدین‌سان لبریز باشد! و به راستی آن‌کس که می‌خواهد روزی بالاخره برق آینده را روشن کند، باید همچون ابری توفانی، مدت‌های مدیدی بر کوه‌ها، سایه افکند.)
آه! چگونه من ابدیت و عالی‌ترین حلقۀ ازدواج؛ یعنی، حلقۀ بازگشت جاودانی را با اشتیاق نمی‌طلبیدم؟
تاکنون، من زنی را که مایل باشم از او صاحب اولاد شوم، نیافته‌ام مگر این زن که دوستش دارم،
زیرا من تو را ای ابدیت دوست می‌دارم!
7
اگر من، آسمان‌های آرام را بالای سر خود می‌توانستم بگسترم و با بال‌های خود به سوی آسمان‌هایم، پرواز کنم،
اگر می‌توانستم در اعماق نور دوردست، فرو روم و اگر عقل دوربین می‌توانست از آزادی من سرچشمه بگیرد.
(عقل دوربین چنین می‌گوید: «بنگرید که بالا و پایینی در کار نیست! خود را ای موجود نورانی، به سوی خارج و عقب و اطراف پرتاب کن! آواز بخوان و دیگر سخن مگو!
آیا همۀ کلمات برای سنگین‌گوشان، ساخته نشده است؟ آیا همۀ کلمات به نور، دروغ نمی‌گویند؟ بخوان و دیگر سخن مگو!)
آه، چگونه من ابدیت و عالی‌ترین حلقۀ ازدواج، یعنی حلقۀ بازگشت جاودانی را با اشتیاق نمی‌طلبیدم؟
تاکنون، من زنی را که مایل باشم از او صاحب اولاد شوم، نیافته‌ام مگر این زن که دوستش دارم،
زیرا من تو را ای ابدیت دوست می‌دارم!
منبع
چنین گفت زرتشت
فردریش نیچه
ترجمۀ حمید نیّرنوری
نشر اهورا
چنین گفت زرتشت…
مطالب بیشتر
- چند سروده از فردریش نیچه
- قسمت‌هایی از کتاب حکمت شادان اثر نیچه
- درمان دردهای زندگی به سبک نیچه
- منشأ شعر از نگاه نیچه
- بخش‌هایی از رمان وقتی نیچه گریست اثرِ اروین یالوم
دربارۀ بیژن الهی…
«دیروز خیلی دیره» نوشتۀ شهلا حائری: شفای نهفته در بازیابی خاطرات
گفتوگو با فروغ، شاملو، سهراب، اخوانثالث و…
«نکاتی دربارۀ معناداری شعر»، دکتر تقی پورنامداریان
«بیتو به سر نمیشود»، مولوی با صدای فریدون فرحاندوز
«صید ماهی بزرگ» نوشتۀ دیوید لینچ: روایتِ شیرجه به آبهایِ اعماق
والاترین اصالت «سادگی» است…
جملههایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
نگاهی به کتاب «خطابههای برندگان جایزۀ نوبل ادبیات» ترجمۀ رضا رضایی
بریدههایی از «نامههای گوستاو فلوبر»
-
لذتِ کتاببازی1 ماه پیشرمان «بر استخوانهای مردگان» نوشتۀ اُلگا توکارچوک: روایتِ خشمی که فضیلت است
-
لذتِ کتاببازی4 هفته پیش«صید ماهی بزرگ» نوشتۀ دیوید لینچ: روایتِ شیرجه به آبهایِ اعماق
-
درسهای دوستداشتنی4 هفته پیشوالاترین اصالت «سادگی» است…
-
هر 3 روز یک کتاب3 هفته پیشجملههایی به یادماندنی از نغمه ثمینی
-
لذتِ کتاببازی2 هفته پیشنگاهی به کتاب «خطابههای برندگان جایزۀ نوبل ادبیات» ترجمۀ رضا رضایی
-
درسهای دوستداشتنی1 ماه پیشهیچکس به آنها نخواهد گفت که چقدر زیبا هستند…
-
نامههای خواندنی4 هفته پیشبریدههایی از «نامههای گوستاو فلوبر»
-
حال خوب1 ماه پیشمدیتیشن «تعادل هفت چاکرا» همراه با طاهره خورسند