شعر جهان
سروده‌هایی از فردریش هلدرلین
سروده‌هایی از فردریش هلدرلین
درختان بلوط
من از باغ‌ها به نزد شما می‌آیم،
ای پسران کوهستان!
از باغ‌ها که طبیعت در حیطه‌شان
زندگی‌ای سربه‌زیر دارد و خانگی.
و در هنبازیش با انسان‌های کوشا،
تیماردار است و هم تیمارخواه.
ولی شما شکوهمندان! همچون ملتی
آحادش همه خدای‌واره،
در جهانی هم‌سو ایستاده‌اید و تنها از آنِ
خویش‌اید، و از آن آسمان،
آسمانی که به پرورش مائده‌تان داد، و
زمینی که زادتان.
از شما، تا به هنوز، هیچ‌یک به مکتب
انسان‌ها درنیامده است.
بلکه هریک، شادمان و آزاد، از بن ریشه
نیرومند
در این همایش همگانی سربرمی‌آورد و
به مانند عقاب که در طعمه،
بازوی سترگش را تا دل آسمان پیش
می‌برد و تاج آفتابگین‌اش
شاداب و بزرگ به سوی ابرها می‌بالد.
زندگی‌ای چون ستارگان آسمان دارید
شما. هریک یکی جهان است،
هریک یکی خدا. و با این‌همه در میثاقی
آزادوار، با هم یگانه‌اید.
من_اگرم تاب بندگی بود_ هرگز بر
این جنگل رشک نمی‌بردم،
و خوش در دامان آن یار مصاحب
می‌آویختم.
و اگر دل، بیش بر آن یار بندی‌ام
نمی‌کرد_
بندی، اویی که از عشق بریدن
نمی‌تواند_ خوش به جمع شما می‌پیوستم.
دی‌یو تیما
بیا و به هوای جان من، ای تو که
روزگاری عناصر را آشتی می‌دادی،
ای شادی الهه آسمانی! بیا و آشوب
زمانه را فروبنشان.
و با ندای صلح ِ آسمان غوغای جنگ را
به زیر فرمان قاعده درآور.
تا که دوگانگی در سینه خاکی از میان برخیزد.
تا که طبیعتِ دیرین انسانی، آن بزرگ آرام
برومند و شاداب، از نو از دل زمانه
جوشان سر بردارد.
به دل‌های فروبسته، آری، ای زیبای زنده،
به دل‌های نیازمند ملت
و بر سفره از نان زینت یافته، به محراب
عبادتگاه‌ها بازگرد!
زیرا که دی‌یوتیما زنده است، زنده چون
شکوفه نازک در زمستان.
و با این‌همه از سرشاریِ روح، از پیِ
آفتاب نیز می‌جوید.
ولی آفتابِ روح، آن جهان دل‌انگیز،
افول کرده است.
و در یخبندان شب، تنها موج
تندبادهااند، که به ستیز در یکدیگر می‌پیچند.
بُناپارت
ظرف‌هایی متبرکند شاعران،
و شراب زندگی_ روح قهرمانان
از خودگذشته_
به جهت مانایی خود در جان آن‌ها
جاری می‌شود.
اما روح این جوان، این روح چابک
مباد بشکند آن ظرفی را که از پی
گنجایی آن برمی‌آید
ظرف هیچ شاعری؛ همچنان که ازپیِ
روح طبیعت
ازپی آن دست نیازد،
که در پیش چنین موضوعی، استاد به
کودک بدل خواهد شد.
زیستن و ماندن او در ظرف شعر
نمی‌گنجد
زیستن و ماندنِ او در گستره جهان
است.
منبع
آنچه می‌ماند
فردریش هلدرلین
ترجمه محمود حدادی
نشر نیلوفر
مطالب بیشتر
کافهکاتارسیس «هشتساله» شد…
میخواهم با هرآنچه مرا در برگرفته یکی شوم…
رمانی نامهنگارانه دربارۀ همسر اول دیهگو ریورا، نقاش مکزیکی
چرا حافظ پر آوازهترین شاعر جهان است؟
نوروز بمانید که ایام شمائید…
-
لذتِ کتاب‌بازی1 ماه پیشنامهات رسید، دختر!
-
شعر جهان4 هفته پیششعری از پابلو نرودا برای «معصومه کریمی»
-
تحلیل داستان و نمایش‌نامه4 هفته پیشنگاهی به رمان «بچه‌آهو» اثر ماگدا سابو
-
موسیقی بی کلام2 هفته پیش«نازنینِ ناتمام» اثر مزدافر مؤمنی
-
موسیقی بی کلام1 ماه پیشما هیچ، ما نگاه…
-
تحلیل نقاشی4 هفته پیشنگاهی به چند نقاشی پل سزان
-
به وقتِ شنیدنِ شعر1 ماه پیش«ارغوان» شعر و صدا: هوشنگ ابتهاج
-
موسیقی بی کلام2 هفته پیشنرم نرمک می‌رسد اینک بهار…