ادای احترام به یک زندگی تأثیرگذار…
مریم میرزاخانی را پس از دریافت جایزه‌ی فیلدز ریاضی شناختم. نبوغ، پشتکار و سادگی او مرا تحت تأثیر قرار داد.
میرزاخانی در یک نبرد جانانه و درحالیکه بیماری کشنده‌ای داشت تسلیم نشد و با گرفتن نوبل ریاضی یک پیام بزرگ به همگان داد:
زندگی ما فردی نیست و چگونه زیستن و چگونه مردن ما می‌تواند برای دیگران یک درس باشد.
انسان‌های بزرگ با خاطرات و آثاری که برجای می‌گذارند به دیگران قدرت و اعتماد به نفس می‌دهند.
جمله‌ی پدر ایشان را بسیار دوست دارم:
«مریم اسطوره نیست، الگو است»
پیام او برای انسان‌ها متانت در تحمل درد، ناامید نشدن در بحرانی‌ترین شرایط و در این هیاهوی کرکننده و ولع سرسام‌آور داشتن و حرص زدن‌ها، نجیب و جانانه و کارآمد زیستن است.
عشق همگانی او در سخت‌ترین لحظات ناامیدی به داد آدم می‌رسد و در گوش جان‌ها این سطر را آرام زمزمه می‌کند:
پس به نام زندگی هرگز مگو هرگز….
مهم طول زندگی نیست به عرض و عمق آن باید پرداخت.
چه خوب گفت خواهرم فروغ:
«پرنده مردنی است
پرواز را به خاطر بسپار»
و اینک در پایان سطرهایی از شعر «مرثیه» که در سوگ ایشان سروده‌ام:
«خوشیدم
کجایی که جهان بی‌تو
جعبۀ سیاه بازمانده از آخرین پرواز است
نفت نفرت می‌ریزم بر بی‌تفاوتی فردا
و گوش می‌گذارم بر گذشته
تا شیهه‌های آن اسب وحشی برگشته به دشت را بشنوم
خورشیدم تمام سطوح خمیده‌اند
و به ستوه آمده‌اند مختصات‌های اقلیدُسی
و گلدان آنقدر گریه می‌کند
که من مجبور شدم به او بگویم
مرگ
گل‌سر سپیدی است که به گیرایی تو اضافه می‌کند
این مرثیه دستانم را صمیمانه می‌فشارد و می‌پرسد:
آیا کسی که زندگی را
از مرگ حتمی نجات داده است
خواهد مرد؟
و آیا زنگ زخم‌ها
تو را از خواب بیدار کرده است؟»
مطالب مرتبط
محمدرضا شفیعی‌کدکنی: مثنوی مثل جریانِ رودخانه هر لحظه به شکلی درمی‌آید حماسه روحانیِ بشریّت درباره…
اسلامی‌ندوشن: سعدی شادترین شاعر ایرانی است محمدعلی اسلامی ندوشن با یاد کردن از سعدی به…
تجارب دکتر نسرین شکیبی ممتاز از تدریس ادبیات فارسی در کشور ژاپن آهوی کوهی در…