ادای احترام به یک زندگی تأثیرگذار…
مریم میرزاخانی را پس از دریافت جایزه‌ی فیلدز ریاضی شناختم. نبوغ، پشتکار و سادگی او مرا تحت تأثیر قرار داد.
میرزاخانی در یک نبرد جانانه و درحالیکه بیماری کشنده‌ای داشت تسلیم نشد و با گرفتن نوبل ریاضی یک پیام بزرگ به همگان داد:
زندگی ما فردی نیست و چگونه زیستن و چگونه مردن ما می‌تواند برای دیگران یک درس باشد.
انسان‌های بزرگ با خاطرات و آثاری که برجای می‌گذارند به دیگران قدرت و اعتماد به نفس می‌دهند.
جمله‌ی پدر ایشان را بسیار دوست دارم:
«مریم اسطوره نیست، الگو است»
پیام او برای انسان‌ها متانت در تحمل درد، ناامید نشدن در بحرانی‌ترین شرایط و در این هیاهوی کرکننده و ولع سرسام‌آور داشتن و حرص زدن‌ها، نجیب و جانانه و کارآمد زیستن است.
عشق همگانی او در سخت‌ترین لحظات ناامیدی به داد آدم می‌رسد و در گوش جان‌ها این سطر را آرام زمزمه می‌کند:
پس به نام زندگی هرگز مگو هرگز….
مهم طول زندگی نیست به عرض و عمق آن باید پرداخت.
چه خوب گفت خواهرم فروغ:
«پرنده مردنی است
پرواز را به خاطر بسپار»
و اینک در پایان سطرهایی از شعر «مرثیه» که در سوگ ایشان سروده‌ام:
«خوشیدم
کجایی که جهان بی‌تو
جعبۀ سیاه بازمانده از آخرین پرواز است
نفت نفرت می‌ریزم بر بی‌تفاوتی فردا
و گوش می‌گذارم بر گذشته
تا شیهه‌های آن اسب وحشی برگشته به دشت را بشنوم
خورشیدم تمام سطوح خمیده‌اند
و به ستوه آمده‌اند مختصات‌های اقلیدُسی
و گلدان آنقدر گریه می‌کند
که من مجبور شدم به او بگویم
مرگ
گل‌سر سپیدی است که به گیرایی تو اضافه می‌کند
این مرثیه دستانم را صمیمانه می‌فشارد و می‌پرسد:
آیا کسی که زندگی را
از مرگ حتمی نجات داده است
خواهد مرد؟
و آیا زنگ زخم‌ها
تو را از خواب بیدار کرده است؟»
مطالب مرتبط
«رازهای سطح» مستندی جذاب دربارۀ مریم میرزاخانی مریم میرزاخانی ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۵۶ متولد شد.…
پنج دلیل که ادبیات ایران در جهان جدی گرفته نمی‌شود آیدا گلنسایی: بسیاری از آثار…