ترجیح می‌دهم که درختی باشم
در زیر تازیانه‌ی کولاک و آذرخش
با پویه‌ی شکفتن و گفتن
تا
رام‌صخره‌ای
در ناز و در نوازشِ باران
خاموش از برای شنفتن.
دکتر محمدرضا شفیعی کدکنی
مطالب مرتبط
«کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم»: امر سیاسی یعنی امر پیش‌پاافتاد آیدا گلنسایی: کمونیسم…
«رازهای سطح» مستندی جذاب دربارۀ مریم میرزاخانی مریم میرزاخانی ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۵۶ متولد شد.…
پنج دلیل که ادبیات ایران در جهان جدی گرفته نمی‌شود آیدا گلنسایی: بسیاری از آثار…