و من مسافرم ای بادهای همواره...
یک عاشقانۀ ناآرام...
مثل یک گلدان می‌دھم گوش به موسیقی روییدن...
من در این خانه به گم‌نامی نمناک علف نزدیکم...
و من چنان پُرم که روی صدایم نماز می‌خوانند...
زیباترین حرفت را بگو...
دوستت دارم بی‌آنکه بخواهمت...
خوش به حال روزگار...
پس به نام زندگی، هرگز مگو هرگز...
وسیع باش و تنها و سربه‌زیر و سخت...