تحلیل ساختاری نمایشنامه‌های اکبر رادی
در دهه‌های سی و چهل شخصیت‌های بارز و صاحب سبکی در عرصه نمایش مدرن ظهور کردند که هریک نقش بسزایی در پیشبرد نمایشنامه نویسی در ایران ایفا کردند؛ افرادی همچون غلامحسین ساعدی، بهرام بیضایی، اکبر رادی و…. در این میان رادی با حدود پنجاه سال سابقه نمایشنامه‌نویسی تنها کسی است که همواره برای نمایش قلم زده و با خلق شخصیت‌هایی با هویت ملی به نمادی در حوزه نمایشنامه‌نویسی در ایران بدل شده است.
مقالۀ حاضر با پرداختن به مفهوم ساختار و ساختارگرایی با تکیه بر نظریات «ولادیمیر پراپ»، نگاهی گذرا به نظرات چند تن از ساختگرایان برجسته داشته و سپس در بخش تحلیل ساختاری نمایشنامه های رادی، با درنظر داشتن قرائتی آزاد از این نظریات، الگوهای ساختاری نمایشنامه‌های دهه‌های چهل و پنجاه این نویسنده را بدست آورده و با مقایسه آن‌ها با یکدیگر شباهت‌های ساختاری این آثار نشان داده شده است. علاوه بر تحلیل ساختاری، نتایجی که در دو سطح فکری و زبانی حاصل شده، در پایان بیان گردیده است، چراکه زبان نیز برای رادی جزیی از «شبکه ساخت» است که با انحراف از نرم زبان معیار احساس سبک را به مخاطب القا می‌کند.
مطالب بیشتر
تحلیل ساختاری نمایشنامه‌های اکبر رادی
و من چنان پُرم که روی صدایم نماز می‌خوانند...
رمان «به سوی آزادی» کازانتزاکیس و چند درس برای زندگی آیدا گلنسایی: تسئوس، پادشاه آتن، به…
ذن در جان شاعر نوشتۀ احمد شاملو ذِن شاعر چگونه ذِنی است؟ ذنِ جانِ هایکوُسرا…
کافه‌کاتارسیس «هشت‌ساله» شد هشت‌سال پیش بود که کافه‌کاتارسیس در فضای مجازی چشم به جهان گشود.…