روی جادۀ نمناک ساختۀ سهیل حکمت آرا
جوی می‌گرید
جوی می‌گرید و مه خندان است
و او به میلِ دل من می‌خندد.
بر خرابی که بر آن تپه به جاست
جغد هم با من می‌پیوندد.
وز درونِ شب تاریک سرشت
چشم از من به نهان
سوی من می‌نگرد.
زهره‌اش نیست که دارد به زبان
گریه از بهر چه می‌دارد ساز.
با وفای من غمناک مباش
رفته از گریه نمی‌آید باز.
از غم‌آلودۀ این خانه به در
گریۀ گم‌شده‌ات
راهِ خود می‌سپرد.
29 اردیبهشت 1327
بر فراز دودهایی
بر فراز دودهایی که ز کشت سوخته برپاست
وز خلال کورۀ شب
مژده‌گوی روزِ باران باز خواناست؛
و آسمان ابراندود.
آسمانِ ابراندود
_همچنان بالاگرفته_
می‌برد، می‌آورد، دندانِ هر لبخندش افسون‌زا
اندر او فریاد آن فریادخوان
هرگز ندارد سود.
آسمانِ ابراندود
می‌ستاند، می‌دواند، می‌تپد او را به دل تصویر از رویای طوفان چه وقتش
از شمار لحظه‌های خود نمی‌کاهد
بر شمار لحظه‌های خود نخواهد لحظه‌ای افزود
اعتنایی نیست اما مژده‌گوی روز باران را.
بر فراز دودهایی که ز کشت سوخته برپاست،
مژده‌گوی روز باران باز خواناست.
1328
شب همه شب
شب همه شب شکسته خواب به چشمم
گوش بر زنگ کاروانستم
با صداهای نیم زنده ز دور
همعنان گشته همزبان هستم.
*
جاده اما ز همه کس خالی‌ست
ریخته بر سرِ آوار آوار
این من‌ام مانده به زندانِ شب تیره که باز
شب همه شب
گوش بر زنگ کاروانستم.
آبان 1337
در پیش کومه‌ام
در پیش کومه‌ام
در صحنۀ تمشک
بی‌خود ببسته است
مهتاب بی‌طراوت، لانه.
یک مرغ دل نهادۀ دریادوست
با نغمه‌هایش دریایی
بی‌خود سکوتِ خانه‌سرایم را
کرده است چون خیالش ویرانه.
بی‌خود دویده است
بی‌خود تنیده است
لم در حواشی آییش
باد از برابر جاده
کان‌جا چراغِ روشن تا صبح
می‌سوزد از پی چه نشانه.
ای یاسمن تو بی‌خود پس
نزدیکی از چه نمی‌گیری
با این خرابم آمده خانه؟
هنوز از شب…
هنوز از شب دمی باقی‌ست، می‌خواند در او شبگیر
و شب‌تاب، از نهانجایش، به ساحل می‌زند سوسو؛
به مانند چراغ من که سوسو می‌زند در پنجرۀ من
به مانند دل من که هنوز از حوصله وز صبر من باقی‌ست در او
به مانند خیال عشق تلخ من که می‌خواند؛
و مانند چراغ من که سوسو می‌زند در پنجرۀ من
نگاه چشم سوزانش_امیدانگیز_با من
در این تاریک منزل می‌زند سوسو.
منبع
مجموعۀ اشعار نیما یوشیج
مقابله و تدوین: عبدالعلی عظیمی
نشر نیلوفر
چاپ چهارم
روی جادۀ نمناک ساختۀ سهیل حکمت آرا
مطالب بیشتر
اسلامی‌ندوشن: سعدی شادترین شاعر ایرانی است محمدعلی اسلامی ندوشن با یاد کردن از سعدی به…
تجارب دکتر نسرین شکیبی ممتاز از تدریس ادبیات فارسی در کشور ژاپن آهوی کوهی در…
و تمام شهوت تند زمین هستم که تمام آب‌ها را می‌کشد در خویش تا تمام…
