راز عشق اثر سحرآمیزِ نیکوس هاتزوپولوس
در حضورِ باد
کلماتم را
در جوی سحر می‌شویم
لحظه‌هایم را
در روشنیِ باران‌ها
تا برای تو شعری بسرایم روشن
تا که بی‌دغدغه
بی‌ابهام
سخنانم را
در حضورِ باد
_این سالک دشت و هامون_
با تو بی‌پرده بگویم
که تو را
دوست می‌دارم تا مرز جنون.
ص195
درین شب‌ها
درین شب‌ها،
که گل از برگ، و برگ از باد و باد از ابر می‌ترسد
درین شب‌ها،
که هر آیینه با تصویر بیگانه‌ست
و پنهان می‌کند هر چشمه‌ای
سرّ و سرودش را
چنین بیدار و دریاوار
تویی تنها که می‌خوانی.
تویی تنها که می‌خوانی
رثایِ قتل عام و خونِ پامال تبار آن شهیدان را
تویی تنها که می‌فهمی
زبان و رمزِ آوازِ چگورِ ناامیدان را.
بر آن شاخِ بلند،
ای نغمه سازِ باغِ بی‌برگی!
بمان تا بشنوند از شور آوازت
درختانی که اینک در جوانه‌های خُرد باغ
در خواب‌اند
بمان تا دشت‌های روشنِ آیینه‌ها
گل‌های جوباران
تمام نفرت و نفرینِ این ایّام غارت را
ز آواز تو دریابند.
تو غمگین‌تر سرودِ حسرت و چاووش این ایّام.
تو، بارانی‌ترین ابری
که می‌گرید،
به باغ مزدک و زرتُشت.
تو، عصیانی‌ترین خشمی، که می‌جوشد،
ز جام و ساغر خیام.
درین شب‌ها،
که گل از برگ و
برگ از باد و
ابر از خویش می‌ترسد،
و پنهان می‌کند هر چشمه‌ای
سرّ و سرودش را،
درین آفاق ظلمانی
چنین بیدار و دریاوار
تویی تنها که می‌خوانی.
صص225_223
منبع
آیینه‌ای برای صداها
محمدرضا شفیعی کدکنی
نشر سخن
مطالب بیشتر
«کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم»: امر سیاسی یعنی امر پیش‌پاافتاد آیدا گلنسایی: کمونیسم…
«رازهای سطح» مستندی جذاب دربارۀ مریم میرزاخانی مریم میرزاخانی ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۵۶ متولد شد.…
پنج دلیل که ادبیات ایران در جهان جدی گرفته نمی‌شود آیدا گلنسایی: بسیاری از آثار…
