شعری از ویلیام وردزورث
چون ابری که بر فراز تپه‌ها و درهّ‌ها پیش می‌رود
تنها سرگردان شدم
ناگهان دسته انبوهی از نرگس‌های طلایی را دیدم
که در کنار دریاچه و زیر درختان
از نسیم به وجد و رقص درآمده‌اند
چون ستارگانی که مدام در کهکشان می‌درخشند
و چشمک می‌زنند
نرگس‌ها نیز در خط بی‌پایان در حاشیۀ خلیج
صف کشیده بودند
با نگاهی هزاران گل نرگس را که شادمانه می‌رقصیدند
و بر سر تکان می‌دادند، می‌دیدم
امواج آب در کنارشان به رقص آمدند
اما نرگس‌ها در شادی از امواج کف‌آلود پیشی گرفتند
در چنین انجمنی
شاد بودن آیین شاعر است
من به آن‌ها دیده دوختم، ولی نیندیشیدم
که این منظره چه ثروتی برایم به ارمغان آورده بود
چرا که بارها، هنگامی که در بسترم
در افسردگی یا تنهایی غنوده‌ام
نرگس‌ها در برابر چشم دل که ثمرۀ دولت تنهایی است
درخشیدن می‌گیرند
آن‌گاه دل من از شادی لبریز می‌شود
و با نرگس‌ها به رقص برمی‌خیزد
شعری از ویلیام وردزورث
منبع
گزیدۀ شعر شاعران انگلیس زبان
ترجمۀ عبدالعلی دست‌غیب و محمود معلم
به نقل از کتاب از مصاحبت آفتاب
زندگی و شعر سهراب سپهری
کامیار عابدی
نشر ثالث
چاپ ششم
ص195
مطالب بیشتر
اسلامی‌ندوشن: سعدی شادترین شاعر ایرانی است محمدعلی اسلامی ندوشن با یاد کردن از سعدی به…
تجارب دکتر نسرین شکیبی ممتاز از تدریس ادبیات فارسی در کشور ژاپن آهوی کوهی در…
و تمام شهوت تند زمین هستم که تمام آب‌ها را می‌کشد در خویش تا تمام…
«آتش از پشت شیشه» نوشتۀ شهلا حائری: روایتی ایرانی از اسطورۀ اریدیس و اورفئوس! آیدا…
