پاییز، سنتورنوازی صدف امینی
صدای تو سبزینۀ آن گیاه عجیبی است که در انتهای صمیمیت حزن می‌روید
Canon in D شاهکار یوهان پاخلبل
و در کدام بهار درنگ خواهی کرد و سطح روح پر از برگ سبز خواهد شد؟
مرا به وسعت تشکیل برگ‌ها ببرید
برای «ایران» خانم و پیراهن رنگینش...
و من مسافرم ای بادهای همواره...
یک عاشقانۀ ناآرام...
بيا ذوب كن در كف دست من جرم نوراني عشق را
مثل یک گلدان می‌دھم گوش به موسیقی روییدن...