سروده‌هایی از شهرام شیدایی
آن‌قدر به خودم گوش می‌دهم
که رودخانۀ گل‌آلود زلال می‌شود
کلمه‌ها برای بیرون آمدن بال بال می‌زنند
پرنده‌ها تمام شاخه‌های دور و برم را می‌گیرند.
کلمه‌ها چیزی می‌خواهند پرنده‌ها چیزی
و رودخانه آن‌قدر زلال شده
که عزیزترین مرده‌ات را بی‌صدا کنارت حس می‌کنی
چشم‌هایت را می‌بندی
حرف نمی‌زنی ساعت‌ها
این درکِ من از توست:
در سکوتت مرده‌ها جابه جا می‌شوند
_کسی که منم، اما کلمۀ تو با آن آمد
طول می‌کشد، سکوتت طول می‌کشد
آن‌قدر که پرنده‌ها به تمام بدنت نوک می‌زنند
و چیزی می‌خواهند که تو را زجر می‌دهد
از هیچ‌کس نتوانسته‌ام، نمی‌توانم جدا شوم
این درک من از، من و توست.
به جاده‌ها نمی‌اندیشی، به کشتی‌ها نمی‌اندیشی
به فکر استخوان‌هایت در خاکی
استخوان‌هایی که بی‌شک آرام نخواهند شد
سروده‌هایی از شهرام شیدایی
من از سکوت تو بیرون می‌آیم
و می‌دانم آدم‌های زیادی در تو زجر می‌کشند
و می‌دانم که رفته‌رفته
در این فرش کهنه
در این دودکشِ روبه‌رو
در این درختِ باغ چه ریشه می‌کنی
و می‌دانم که تو سال‌هاست در من
حرف نمی‌زنی
حرف نمی‌زنی
حرف نمی‌زنی.
منبع
خندیدن در خانه‌ای که می‌سوخت
شهرام شیدایی
نشر کلاغ
ص52-51
مطالب بیشتر
کافه‌کاتارسیس «هشت‌ساله» شد هشت‌سال پیش بود که کافه‌کاتارسیس در فضای مجازی چشم به جهان گشود.…
رمانی نامه‌نگارانه دربارۀ همسر اول دیه‌گو ریورا، نقاش مکزیکی آیدا گلنسایی: النا پونیاتوسکا، روزنامه‌نگار و…
چرا حافظ پر آوازه‌ترین شاعر جهان است؟ محمدجواد فرزان با اشاره به نکته‌ها و رازهایی…
نوروز بمانید که ایام شمائید... نوروز بمانید که ایّام شمایید! آغاز شمایید و سرانجام شمایید!…
