امروزه همه می‌دانند که تحمل انتقاد نشانه‌ی بارز فرهنگ است.
حتی بعضی‌ها می‌دانند که مردان برجسته
خواهان و تحریک کننده‌ی این انتقاد هستند
زیرا این انتقاد به آن‌ها نشان می‌دهد که بی‌عدالتی آن‌ها درکجاست
و اگر این نشانه وجود نداشته باشد آن‌ها از بی‌عدالتی خود مطلع نمی‌شوند.
اما توان انتقاد کردن و حفظ وجدان صادق در مخالفت با آنچه همیشگی،
سنتی و مقدس است هنری والاتر از تحمل و تحریک انتقاد است
و این هنر در فرهنگ ما حقیقتا بزرگ، نو و شگفت‌آور است.
این هنر گام نهایی در آزاداندیشی است،
اما این موضوع را چه کسی می‌داند؟
حکمت شادان
فریدریش نیچه
مترجمان
جمال آل احمد
سعید کامران
حامد فولادوند
نشر جامی
چاپ هفتم
ص 265
مطالب مرتبط:
انتشار سه شعر از آیدا گلنسایی در مجلۀ braidedway امریکا لینک مطالعۀ اشعار: https://braidedway.org/lumina-trilogy/
گوستاو فلوبر از نگاه ماریو بارگاس یوسا ترجمۀ منوچهر یزدانی: قرن گذشته بود. روزی که…
رمانِ مسئله‌ی اسپینوزا اثر اروین یالوم: سه روایت متفاوت از «در خانه بودن»! آیدا گلنسایی:…
یاسمن انصاری، منتقد و مترجم در نگاهی به «سه‌گانه قاهره» به عنوان مهم‌ترین اثر…