امروزه همه می‌دانند که تحمل انتقاد نشانه‌ی بارز فرهنگ است.
حتی بعضی‌ها می‌دانند که مردان برجسته
خواهان و تحریک کننده‌ی این انتقاد هستند
زیرا این انتقاد به آن‌ها نشان می‌دهد که بی‌عدالتی آن‌ها درکجاست
و اگر این نشانه وجود نداشته باشد آن‌ها از بی‌عدالتی خود مطلع نمی‌شوند.
اما توان انتقاد کردن و حفظ وجدان صادق در مخالفت با آنچه همیشگی،
سنتی و مقدس است هنری والاتر از تحمل و تحریک انتقاد است
و این هنر در فرهنگ ما حقیقتا بزرگ، نو و شگفت‌آور است.
این هنر گام نهایی در آزاداندیشی است،
اما این موضوع را چه کسی می‌داند؟
حکمت شادان
فریدریش نیچه
مترجمان
جمال آل احمد
سعید کامران
حامد فولادوند
نشر جامی
چاپ هفتم
ص 265
مطالب مرتبط:
ویلیام فاکنر: هنرمند هيچ اخلاقی نمی‌شناسد مصاحبه‌کننده‌ای از فاکنر می‌پرسد: نويسنده چگونه رُمان‌نويس جدی می‌شود؟…
بریده‌ای از کتاب آسایش نوشتۀ مت هیگ به دلیل انعطاف‌پذیری عصبی، مغز ما براساس چیزهایی…
چرا «گلابی» مهم است؟ گلابی از زمان ماقبل تاریخ با ما بوده است، حتی برش‌های…