برش‌هایی از کتاب غروب بت‌ها

باید اذعان کنم از اینکه آثار نیچه رو خیلی کم خوندم اصلا ناراضی نیستم. به نظرم نیچه خوندن یه مقداری تجربه و آشنایی فلسفی می خواد - هم از جنس اطلاعات فلسفی و هم از جنس آشنایی با حس و حال متون فلسفی - و تازه کم کم می تونم بگم یه آشنایی کلی از فضای فلسفی دارم
نیچه خوندن به صرف خوندن به نظرم خطرناکه. چون خطر جازدن بازی با کلمات و مفاهیم توخالی - یا حداقل گنگ - به جای فهمیدن، در ذهن خواننده بسیار پررنگه. میشه نیچه خوند و بعد به صادر کردن جملات غرا و حکیمانه در نقد اخلاق، نقد افلاطونی گری یونانی و مسیحی، نقد جابجا فهمیدن علت و معلول، یا ستایش زندگی و غریزه و .. دست زد اما اینکه آیا فهمی هم در این بین بدست آمده روشن نیست
تجربه ی من از این کتاب دو چیز بود: 1) برخلاف تصور اولیم منطق ارتباط جملات و بندها روشن بود و مشکلی در پی گرفتن اکثریت قاطع جملات نداشتم؛ 2) بعد از مدتی که فکر می کردم فهمیدم نیچه در کلیت قضیه چی میگه تازه می فهمیدم که اصلا نفهمیدم چی میگه!. ظاهرا این دو با هم تضاد دارن اما واقعا اینجور نیست. از یک طرف نیچه مغلغ گو نیست در این کتاب؛ یعنی عباراتش رو میشه پی گرفت. اما از طرف دیگه اصلا از مفاهیم روشن و مشخص و تعریف شده ای استفاده نمی کنه؛ همچنین از پیش فرض های متافیزیکی و انسان شناسانه و ارزش باورانه ی خودش حرفی نمی زنه. به همین دلیله که خواننده رو فریب می ده؛ کتاب نیچه انبوهی است از پروپاگاندا برای چیزی که به ما نمی گه چیه. انبوهی از صحنه سازی وجود داره؛ انبوهی از زبان بازی برای اینکه خواننده رو مسحور کنه و بهش نگه اصل مطلب چیه
این رو هم باید بگم که فعلا قصد ندارم برم سراغ آثار دیگه اش چون این کتاب یه تصویر کلی از نظراتش در حوزه های مختلف رو ترسیم کرده و آدم اگه با دقت بخونه نگاه نیچه رو تا حدودی دستش میاد - این کتاب از کتاب های پایانی زندگی فلسفی نیچه است و به همین دلیل پختگی هم درش هست
من از زبان ترجمه و پاورقی ها راضی ام اما مواردی هم بود که باید در پاورقی توضیحی می آمد اما نیامده بود
***************************
دستتون درد نکنه عالی ???