شعری از پابلو نرودا برای «معصومه کریمی»
بانو
تو را بانو نامیده‌ام
بسیارند از تو بلندتر، بلندتر.
بسیارند از تو زلال‌تر، زلال‌تر.
بسیارند از تو زیباتر، زیباتر.
اما
بانو
تویی
از خیابان که می‌گذری
نگاه کسی را به دنبالت نمی‌کشانی.
کسی تاج بلورینت را نمی‌بیند،
کسی بر فرش سرخِ زرین زیر پایت
نگاهی نمی‌افکند.
و زمانی که پدیدار می‌شوی
تمامی رودخانه‌ها به نغمه درمی‌آیند
در تن من،
زنگ‌ها آسمان را می‌لرزانند،
و سرودی جهان را پر می‌کند.
تنها تو و من،
تنها تو و من، عشق من،
به آن گوش می‌سپریم.
منبع
هوا را از من بگیر خنده‌ات را نه!
پابلو نرودا
ترجمۀ احمد پوری
نشر چشمه
رمان «دشمن عزیز» نوشتۀ جین وبستر: دعوت به مذهبی مبارزتر! آیدا گلنسایی: رمان دشمن عزیز…
نگاهی به رمانِ «هیچ دوستی به جز کوهستان» نوشتۀ بهروز بوچانی آیدا گلنسایی: «هیچ دوستی…
بریده‌هایی از خطابۀ نوبل ماریو بارگاس یوسا «به روشنی به یاد می‌آورم که تبدیل شدن…
نگاهی به نمایشنامۀ «بانویی از تاکنا» نوشتۀ ماریو بارگاس یوسا آیدا گلنسایی: مامانی پیرزنی حدوداً…
