سخنرانی تأثیرگذار و پرشور ایران درّودی در رونمایی کتاب «در فاصلۀ دو نقطه»

بریده‌هایی از این کتاب:

«به آن‌ها که می‌گویند: فقط ابله‌ها خوشبخت‌اند، خواهم گفت: آن‌هایی که قدرشناس موهبت زندگی و مهربانی قلب‌ها هستند، خوشبخت‌ترند.»

«به اوج رسیدن دشوار است اما در اوج ماندن دشوارتر، چرا که نهایت اوج، نخستین مرحلۀ سقوط است.»

«با گذشته‌ام زندگی نمی‌کنم ولی در هرلحظه، آنچه را که بوده‌ام هستم و خواهم بود، به تجربه می‌گذارم. از به هم ریختن نظم زمان، با زدن نقب‌هایی به آینده و گذشته، هیجانات و دلهره‌های خود را بازمی‌یابم و باور دارم که همیشه با آرزوهایم در تضاد هستم. در اندیشه‌ام انسانی خاکی و افتاده و در آرزوهایم بلندپرواز و غیرقابل دسترس هستم. در نقاشی‌هایم این تضاد و دوگانگی را به تصویر می‌کشم و به دنبال وحدت این دوگانگی، «نور» را به کار می‌گیرم تا نقاشی و هستی خود را از نور انباشته سازم.

بدین‌گونه است که «نور» هدف قرار می‌گیرد. اما هنگامی که نور منفجر می‌شود و صدای انفجارش به گوش می‌رسد دیگر ذات «حرکت» است و عامل «زمان» در حد فاصل باز شدن یخ و تبدیل آن به قطره در گذرگاه «حرکت» حضور پیدا می‌کند.»

مدیریت

فریادی شو تا باران وگرنه مُرداران... احمد شاملو