اختصاصی کافه کاتارسیس

دکتر سعید پورعظیمی: در سوگ اذکایی

پرویز اذکایی یا آن‌گونه که خود می‌خواند و می‌خواست پرویزِ «سپیتمان» هم دیروز از آن درِ بی‌کوبه گذشت. مرگ او مرگِ هرکسی نیست و کرسی‌اش دست‌کم در «همدان‌شناسی» به گمانم تا همیشه خالی خواهد ماند. غیابش را نه به مردمانِ فراموشکار، که به الوندکوه تسلیت می‌گویم.
ایتالو کالوینو آثار کلاسیک را آثاری دانسته که «کمتر خوانده می‌شوند؛ اما بیشتر درباره‌شان سخن گفته می‌شود.» اذکایی اثری کلاسیک بود. در جراید محلی، سُفَها و تنگ‌چشمان و چرخ‌های پنجمِ درشکه بی‌آنکه یک کتاب از او خوانده باشند او را دانشمند یگانه و علامۀ فلان معرفی می‌کردند. حالا هم که خفته و دیگر حضور جسمانی ندارد کسانی که نمی‌توانستند چهار خط از مکتوباتش را بی‌غلط قرایٔت کنند یا در حضور سنگینش گُندِ دهان بازکردن نداشتند یا اذکایی آدم حسابشان نمی‌کرد او را شیخ و مرشد و پیشوا و استاد خود می‌خوانند و بانگِ واویلا بلند کرده‌اند!

دردناک است که نامِ «حکیمِ علی‌الاطلاق» دیگر بر صفحۀ تلفنم نخواهد افتاد. وقتی در جمع «حکیمِ علی‌الاطلاق» صدایش می‌کردم با لهجۀ غلیظِ همدانی می‌گفت: «آقا سعید می‌دانه مَ کی‌ام! بیش از اینم نیمی‌تِوانم فروتِنی کنم. بابا یِی عمر فروتِنی کردم بسّه.»

گفت‌وگویی هفتصد صفحه‌ای و منتشرنشده با او دارم که تا پیش از اینکه در بستر بیفتد رویش کار می‌کردیم. چاپش اندکی به طول خواهد کشید؛ اما دربارۀ میراثِ قلمی، سلوک و عادات شخصی، جفاهایی که به خودش و گاه حلقۀ تنگِ رفقایش کرد، اوج و حضیضِ خُلقیاتش و مسایٔلی دیگر خواهم نوشت و نیز خواهم گفت چگونه در این چند سال، نوآمدگانی سر در آخور، پیرمرد را سفرۀ لفت و لیس خود کردند، فریبش دادند، از نامش قبا دوختند و دوستانش را از جوارش تاراندند.

دکتر سعید پورعظیمی: در سوگ اذکایی

مطالب بیشتر: