زیر درخت زیزفون،
در زیر بوته‌ها و شاخ و برگ‌ها،
آنجا که دلبندم در کنارم نشست
در آنجا می‌توانی همزمان،
گل‌هایی رنگارنگ و چمنی
پایمال شده را بنگری.
در جنگلی نزدیک، با آوایی که به هر سو
طنین می‌افکند
بلبلی بانهایت شیرینی نغمه سر می‌داد.
«تاندارادِی»!
گام‌زنان،
به دشتی رسیدم،
بانوی شریف! دلبندم از حالا انتظارم را
می‌کشید
و مرا پذیرا شد،
چنان که تا ابد سعادتمند خواهم ماند!
آیا آن‌هنگام مرا نیز بوسید…؟
آه، بنگرید که چگونه لبانم سرخ گشته است!
آن‌هنگام،
با نهایت چالاکی،
استراحت‌گاه کوچکی برای دونفرمان
پدید آورد.
یقینا حتا امروزه نیز،
بسیاری از آن بابت، شاد و خندانند…
چنانچه فردی از آن نقطه بگذرد،
از طریق گل‌های رز، یقینا خواهد توانست
حدس زند
که سرم را در کجا بر زمین نهاده بودم،
«تاندارادِی»
مباد کسی ازین خبر یابد
که محبوبم نوازشم کرده است،
ورنه غرق در خجلت خواهم شد!
و این که چگونه مزاح می‌کرد،
کاش هیچ‌کس، هیچ‌کس،
چیزی از این بابت نداند، مگر خود او و من.
و این پرنده کوچک نیز،
یقینا ساکت و خاموش برجای خواهد
ماند.
«تاندارادی»!
منبع
گزیده‌ای از معروف‌ترین و زیباترین
سروده‌های ادبیات آلمانی
مترجم فریده مهدوی دامغانی
نشر تیر
صص152-146
درنگی در جهانِ بهت‌آور، درخشان، گیج‌کننده و پیچیدۀ ویلیام فاکنر «احساس می کنم این جایزه…
چرا رمان نمی‌تواند شعر را شکست دهد؟ به نقل از نیویورک‌تایمز- سؤال اینجاست که چرا…
جورجو آگامبن: بالا‌ترین مرتبۀ امید و خوش‌بینی، شجاعتِ ناامیدی است. جورجو آگامبن با هرگونه فروکاستِ…
گوستاو فلوبر از نگاه ماریو بارگاس یوسا ترجمۀ منوچهر یزدانی: قرن گذشته بود. روزی که…