«زیگورات» شعری از مجموعۀ «سماع در سنگستان» سرودۀ آیدا گلنسایی
زیگورات[1]
پس از برگ برگ شدنِ یقین نخستین
هنگامِ گُلی عمیق است
که رویید در درّه‌ترین تردیدها
فراموشت کرده بودم پرنده‌ی برفی فصیح
به یادت نمی‌آوردم ارضِ ملکوتِ[2] کائنات
تو را آفرینه‌ای می‌دانستم ساخته‌ی ترس اساطیر
و جوابم را از موج‌هایی می‌خواستم
که در جست و جوی دریا
می‌خوردند به یأسِ صخره‌ها
مهی غلیظ جلوی دید کوهستان را گرفته بود
که نمی‌شنیدم خورشید را در روز روشن
که نمی‌شنیدم کپور را در زلالی محرز
که نمی‌شنیدم روح رب‌النوع درخت
در شکل جوانه متجلی شده است
کمتر بودم از برکه‌هایی که در حد وسع خود
به آسمان می‌گویند سلام
کمتر از گل سرخی که خارهایش را خوار می‌کند
و عصیانی عطرآگین می‌شود
بازمی‌گردم به زیگورات
به پاکی پنجره که پر از نگاهِ تازه است
و به جاودانگیِ گذرایی که رنگین‌کمان
در میان نهاد با آسمان
بازمی‌گردم به زیگورات…
[1] در تمدن‌های باستانی آسیای غربی نیایشگاهی برای خدایان می‌ساختند و والاترین آن زیگورات نامیده می‌شد و معنای آن بالا رفتن به سوی آسمان است.
منبع
سماع در سنگستان
آیدا گلنسایی
نشر مروارید
مطالب بیشتر
«زیگورات» شعری از مجموعۀ «سماع در سنگستان» سرودۀ آیدا گلنسایی
کافه‌کاتارسیس «هشت‌ساله» شد هشت‌سال پیش بود که کافه‌کاتارسیس در فضای مجازی چشم به جهان گشود.…
رمانی نامه‌نگارانه دربارۀ همسر اول دیه‌گو ریورا، نقاش مکزیکی آیدا گلنسایی: النا پونیاتوسکا، روزنامه‌نگار و…
چرا حافظ پر آوازه‌ترین شاعر جهان است؟ محمدجواد فرزان با اشاره به نکته‌ها و رازهایی…
نوروز بمانید که ایام شمائید... نوروز بمانید که ایّام شمایید! آغاز شمایید و سرانجام شمایید!…