چه خوبست فراموشی!
گر جز این بود، پسر چگونه باید دل می‌کند
از مادری که شیرش داده؟
که به اندامش نیرو می‌دهد و
بازش می‌دارد از آزمودن.
یا شاگرد چگونه دلش یارا می‌کرد
ترک آموزشگاری بگوید
که دانش به او بخشیده؟
همین که دانش عطا شد
شاگرد ناگزیرست به راه خود برود.
ساکنان تازه
به خانه‌های قدیمی اسباب می‌کشند
اگر سازندگانش هنوز
در آن می‌زیستند
اکنون خانه چه تنگ و تُرش بود
اجاق گرم می‌کند
دیگر کسی اجاق‌ساز را نمی‌شناسد.
پاره‌ی نان هم خیش‌کار را نمی‌شناسد.
بی‌فراموشیِ شبِ رد گم‌کننده
آدمیزاد، چگونه صبحگاه قد بیافرازد؟
چگونه می‌تواند
آن که شش بار زمین خورده
بار هفتم برخیزد؛
زمین سنگلاخ را شخم زند،
و پرواز کند بر دامن آسمان پر خطر؟
ناتوانی حافظه
به آدمی نیرو می‌بخشد.
منبع:
کتاب هرگز مگو هرگز
ترجمه علی عبداللهی
و دکتر علی غضنفری
چاپ پنجم
صص144-142
نشر گل‌آذین
…………………………………………………………….
مطالب مرتبط
درنگی در جهانِ بهت‌آور، درخشان، گیج‌کننده و پیچیدۀ ویلیام فاکنر «احساس می کنم این جایزه…
چرا رمان نمی‌تواند شعر را شکست دهد؟ به نقل از نیویورک‌تایمز- سؤال اینجاست که چرا…
جورجو آگامبن: بالا‌ترین مرتبۀ امید و خوش‌بینی، شجاعتِ ناامیدی است. جورجو آگامبن با هرگونه فروکاستِ…
گوستاو فلوبر از نگاه ماریو بارگاس یوسا ترجمۀ منوچهر یزدانی: قرن گذشته بود. روزی که…