با فلسفه
چنین گفت زرتشت…
چنین گفت زرتشت…
3
یک!
ای بشر! توجه کن!
دو!
که واقعاً نیمه شب ژرف چه می‌گوید!
سه!
«من خفته‌ام! من خفته‌ام!»
چهار!
من از رؤیای عمیق خود بیدار شدم!
پنج!
جهان عمیق است.
شش!
و عمیق‌تر از آن است که روز، تصورش را می‌کند!
هفت!
غم آن عمیق است
هشت!
و شادی آن عمیق‌تر از غمِ آن
نه!
غم گوید: «از این‌جا برو و نابود شو!»
ده!
اما شادی ابدیت را می‌جوید.
یازده!
ابدیتی عمیق و بی‌پایان را!
دوازده!
صص 424-425
1
اگر من واقعاً فالگیری بودم، سرشار از روح غیب‌گویی، روحی که بر تپه‌های بلند، بین دو دریای گذشته و آینده همچون ابر سنگینی روان باشد، روحی دشمن دشت‌های خفته و مرطوب و دشمن تمام آن چه بیزار و ملول است و نه می‌تواند بمیرد و نه می‌تواند زندگی کند، روحی حاضر به قبول برقی که سینۀ تاریکش را روشن سازد و مملو از نور نجات‌دهنده‌ای که از برق‌های «آری‌گو» و «خندان» لبریز باشد.
(و خوشا به حال کسی که بدین‌سان لبریز باشد! و به راستی آن‌کس که می‌خواهد روزی بالاخره برق آینده را روشن کند، باید همچون ابری توفانی، مدت‌های مدیدی بر کوه‌ها، سایه افکند.)
آه! چگونه من ابدیت و عالی‌ترین حلقۀ ازدواج؛ یعنی، حلقۀ بازگشت جاودانی را با اشتیاق نمی‌طلبیدم؟
تاکنون، من زنی را که مایل باشم از او صاحب اولاد شوم، نیافته‌ام مگر این زن که دوستش دارم،
زیرا من تو را ای ابدیت دوست می‌دارم!
7
اگر من، آسمان‌های آرام را بالای سر خود می‌توانستم بگسترم و با بال‌های خود به سوی آسمان‌هایم، پرواز کنم،
اگر می‌توانستم در اعماق نور دوردست، فرو روم و اگر عقل دوربین می‌توانست از آزادی من سرچشمه بگیرد.
(عقل دوربین چنین می‌گوید: «بنگرید که بالا و پایینی در کار نیست! خود را ای موجود نورانی، به سوی خارج و عقب و اطراف پرتاب کن! آواز بخوان و دیگر سخن مگو!
آیا همۀ کلمات برای سنگین‌گوشان، ساخته نشده است؟ آیا همۀ کلمات به نور، دروغ نمی‌گویند؟ بخوان و دیگر سخن مگو!)
آه، چگونه من ابدیت و عالی‌ترین حلقۀ ازدواج، یعنی حلقۀ بازگشت جاودانی را با اشتیاق نمی‌طلبیدم؟
تاکنون، من زنی را که مایل باشم از او صاحب اولاد شوم، نیافته‌ام مگر این زن که دوستش دارم،
زیرا من تو را ای ابدیت دوست می‌دارم!
منبع
چنین گفت زرتشت
فردریش نیچه
ترجمۀ حمید نیّرنوری
نشر اهورا
چنین گفت زرتشت…
مطالب بیشتر
- چند سروده از فردریش نیچه
- قسمت‌هایی از کتاب حکمت شادان اثر نیچه
- درمان دردهای زندگی به سبک نیچه
- منشأ شعر از نگاه نیچه
- بخش‌هایی از رمان وقتی نیچه گریست اثرِ اروین یالوم
نمایشنامۀ «خانه» به روایت نغمه ثمینی
سرودهای از محمود درویش
شعر به مثابۀ نجاتِ زندگی
جملههای «زندگیبخش» اردشیر رستمی
کاش تبر برادری کند…
پرهام طاهرخانی و «ناطور دشت» نوشتۀ سلینجر
«پاییز فلوبر» نوشتۀ آلکساندر پوستل: مراسم تدفین و احیای نبوغ
مناظرۀ دیدنی «اسلاوی ژیژک» و «جردن پترسون»
فلسفهای مهربانتر از موفقیت!
نگاهی به کتاب «قرن من» نوشتۀ گونتر گراس
-
نویسندگان/ مترجمانِ ایران1 ماه پیشخاطراتی از دکتر عبدالحسین زرینکوب
-
کودک و نوجوان2 هفته پیشپرهام طاهرخانی و «ناطور دشت» نوشتۀ سلینجر
-
هر 3 روز یک کتاب1 ماه پیشویلیام فاکنر و پاسخ به این سؤال: نويسنده چگونه رُماننويس جدّی میشود؟
-
اختصاصی کافه کاتارسیس3 روز پیش«پاییز فلوبر» نوشتۀ آلکساندر پوستل: مراسم تدفین و احیای نبوغ
-
تحلیل شعر1 ماه پیشپروین، شاعر عشقگریز
-
موسیقی بی کلام1 ماه پیشپس به نام زندگی، هرگز مگو هرگز…
-
گفتوگو4 هفته پیشمناظرۀ دیدنی «اسلاوی ژیژک» و «جردن پترسون»
-
درسهای دوستداشتنی3 هفته پیشفلسفهای مهربانتر از موفقیت!
1 دیدگاه