آشنایی با بدر شاکر السَّیّاب

نامی‌ترین بنیانگذار شعر نو عرب و آغازگر جنبش شعر آزاد در 1947. در 1926 در روستای جَیکور از توابع بصره در جنوب عراق متولد شد.

در دانشسرای عالی بغداد نخست رشته‌ی ادبیات عرب و سپس ادبیات انگلیسی را برگزید. همزمان به فعالیت سیاسی پرداخت و پس از مطالعاتی چند در زمینه‌ی مارکسیسم به عضویت حزب کمونیست عراق درآمد، اما اواخر دهه‌ی پنجاه میلادی از این حزب کناره گرفت

و به گرایش‌های ملی دل بست. پی از اتمام آموزش عالی در 1948 و از نخستین استخدام رسمی تا آخرین شغل دولتی او، بارها و بارها به علت فعالیت سیاسی در آن دوره‌ی پر التهاب و پر تحول از تاریخ سیاسی عراق به زندان افتاد یا آواره و یا از کار برکنار شد. از 1960 به بعد دچار بیماری فلج خزنده شد و با وجود معالجات ممتد در بغداد و بیروت و پاریس و لندن، سرانجام در 1964/12/24 در سی و هشت سالگی و در غربت درگذشت. او را بزرگ‌ترین شاعر در میان بنیان‌گذاران شعر امروز دانسته‌اند. و تاکنون صدها پژوهش و رساله و کتاب درباره‌ی جایگاه و شعر او نوشته و تألیف شده است. در ادب عرب و ادبیات انگلیسی تتبعاتی عمیقی داشت و پس از تأثرات نخستین

از بایرون، شلی و کیتس و وردزورث و استیون اسپندر و روپرت بروک، از الیوت و ایدیث سیت‌ول تأثیری خاص پذیرفت.

دفترهای شعر او عبارتند از:

گلهای پژمرده (1947)؛

افسانه‌ها (1950)؛

روسپی کور (1954)

اسلحه و کودکان(1955)؛

گورکن (1960)؛

سرود باران(1960)

معبد مغروق (1962)؛

خانه‌ی بردگان(1963)؛

پنجره‌های دختر چلبی(1964)

اقبال(1965)