لحظاتی با سلوک پیچکها
همه سوگستر
بر شانه‌های باد
در تلاطم خیزاب
بر شن‌های داغ
در تلألؤ آفتاب
بر زین اسطوره‌های بالدار
در سپیده‌ی یک سپیدار
در بوسه‌ی زرّین ِ خورشید
آنگاه که بر راستای غروب
مرز ِ نا استوار ِ دریا را می‌مکد
در همه جا و همه چیز
و همه حال و همه گاه
تا واپسینْ چکّه‌ی بودن
غلیظ و نابْ روانی
و رنگ‌های پُر ِ پروازت را
همه سو
به بویی نرم می‌گستری
تو تنها باش و برفروز
چنان چون ایزدی
که غرور پرستیده شدن را
و نمایش را و کُرنش را
در نماد ِ آتشکده‌ای پا بر جا
در فروغی همیشگی برفروزد
یا چون خدایی یکتا
که در هراس ِ کاهیدن از زیبایی‌اش
دور از دسترس و تنهاست
تو باش و برفروز
که دیوانگانت سپاس خواهند گفت
تنها باش و برفروز
که نامت را
مستانَت
در تسبیحی بی‌پایان
زمزمه خواهند کرد
تیله‌ی خورشید نیلگون
تیله‌ی خورشید ِ نیلگون
با لالایی خنیاگر ِ ناهید
در نَنوی نیلی ِ دریا
به خواب می‌رود
و امواج ِعاشق
لحافی از مهر
بر رؤیایش می‌کِشند
آسمان کِدر ِ خیس
بازتاب ِ یاد ِ زلالش را
در نقره‌گون ِ مهتاب می‌جوید
بی شکیب و سِمِج
تا سپیده‌ی آفتابی دیگر
بی‌وقفه
بر شوق ِ ازلی ِ زایش ِ
هر روزه‌اش بیافزاید
و ابدیت ِ ملول را
لبخندی
به درخشندگی ِ رنگین کمان ِ گریزپای
ارمغان آرد
رشک پاپیروس
بشنو از نی چون حکایت می‌کند
پاپیروس ِ سالیان خورده
باد را فراخوانَد
به وسوسه‌ی نوازش ِ ساقه های لرزانش
تا به رشک
منزلگه ِ اشک را
بخشکاند از بیخ و بن
در فراخنای تودرتوی نِیستانش
تا بیآساید عشق
در سایه‌ی ازلیت ِ گریزانش
منبع
مجموعه شعر سلوک پیچکها
سرودۀ دکتر ناهید نوروزی
مطالب بیشتر
«رازهای سطح» مستندی جذاب دربارۀ مریم میرزاخانی مریم میرزاخانی ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۵۶ متولد شد.…
پنج دلیل که ادبیات ایران در جهان جدی گرفته نمی‌شود آیدا گلنسایی: بسیاری از آثار…