عکس‌نوشته‌های اشعار شهرام شیدایی
در کلاسِ درس، همیشه به این فکر بودم که باید پشت سرمان نیز تخته سیاهی باشد که آن‌چه من می‌خواهم در آن نوشته شود. و این نخستین تخته‌سیاهِ جانِ‌سالم‌به‌در‌بُرده‌ای‌ست که تن به چاپ داد، که توانستم در داروی ظهور بگذارمش و بعد صورت‌های خودم را در آن ببینم و از آن‌ها فرار نکنم و بپذیرم آن‌گونه فکر می‌کرده‌ام؛ که شعرهایم این نبوده‌اند که الان هست، که نابغه‌ای عجیب‌وغریب نبوده‌ام و شعرهایم سیرِ خود را طی کرده‌اند و من مجموعه‌ای از این‌ها بوده‌ام و این‌ها پاسخ یا واکنش یا گفت‌وگویی بود به/با فرهنگی که در حدِ توانم_تا آن‌روزها_ توانسته بودم جذب کنم…
(مقدمه‌ای به قلم شهرام شیدایی/ آتشی برای آتشی دیگر، ص 7)
مطالب بیشتر
و من چنان پُرم که روی صدایم نماز می‌خوانند...
رمان «به سوی آزادی» کازانتزاکیس و چند درس برای زندگی آیدا گلنسایی: تسئوس، پادشاه آتن، به…
ذن در جان شاعر نوشتۀ احمد شاملو ذِن شاعر چگونه ذِنی است؟ ذنِ جانِ هایکوُسرا…
کافه‌کاتارسیس «هشت‌ساله» شد هشت‌سال پیش بود که کافه‌کاتارسیس در فضای مجازی چشم به جهان گشود.…
