عکس‌نوشته‌های اشعار شهرام شیدایی
در کلاسِ درس، همیشه به این فکر بودم که باید پشت سرمان نیز تخته سیاهی باشد که آن‌چه من می‌خواهم در آن نوشته شود. و این نخستین تخته‌سیاهِ جانِ‌سالم‌به‌در‌بُرده‌ای‌ست که تن به چاپ داد، که توانستم در داروی ظهور بگذارمش و بعد صورت‌های خودم را در آن ببینم و از آن‌ها فرار نکنم و بپذیرم آن‌گونه فکر می‌کرده‌ام؛ که شعرهایم این نبوده‌اند که الان هست، که نابغه‌ای عجیب‌وغریب نبوده‌ام و شعرهایم سیرِ خود را طی کرده‌اند و من مجموعه‌ای از این‌ها بوده‌ام و این‌ها پاسخ یا واکنش یا گفت‌وگویی بود به/با فرهنگی که در حدِ توانم_تا آن‌روزها_ توانسته بودم جذب کنم…
(مقدمه‌ای به قلم شهرام شیدایی/ آتشی برای آتشی دیگر، ص 7)
مطالب بیشتر
«کمونیسم رفت ما ماندیم و حتی خندیدیم»: امر سیاسی یعنی امر پیش‌پاافتاد آیدا گلنسایی: کمونیسم…
«رازهای سطح» مستندی جذاب دربارۀ مریم میرزاخانی مریم میرزاخانی ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۵۶ متولد شد.…
پنج دلیل که ادبیات ایران در جهان جدی گرفته نمی‌شود آیدا گلنسایی: بسیاری از آثار…
