سروده‌هایی از دکتر ناهید نوروزی
خاموشْ برگ
با مَکِشی خاکستری
روح ِ خشکیده‌ی مرگ
جویبارِ آرام ِ برگ را
به رگ‌های نقره‌ایش
تزریق می‌کند
خاموشْ ورقی دیگر
افزون
بر دفترِ بی‌پایان ِ عمرش
کر شده ام آه
کَر شده‌ام آه
از بی‌صدایی
ای صدای تو پژواک صدایم!
پایان ما ازدحام صداهاست
پایان ما ازدحام ِ صداهاست
لال باید بود
و از سکوت ِ حنجره‌ها آغازید
از آخرین جهش ِ ذره‌های سکوت
به سوی نطفه‌ی خوابِ آن تکْ صدا
نهفته در ژرفای چشمه‌ی ازلی ِ سکون
و از بطن ِ تاریکی باید
کلمه‌ی ناب ِ نخستین نوشید
با کاسه‌ی نور
و تنگه‌های صدا را آراست
به جذبه‌ی جنبشی نوین
مروارید
عرق شرم آگین شب
چون نوازشی غلتید
بر پیشانی برگی
و در انتهایش
چون گوشواری آویخت
فرا خوان تازه‌ی سپیده
بر شبنمش
منشوری از غلظت ِ رنگ درخشاند
و او چون نگین ِ رنگین کمانی ِ اشکی
سر به زیر
بر دل ِ رود فرو ریخت
و در روان ِ روشنش
ردّ ِ دریا گرفت
دهان گشوده است
در ژرفای تاریک
صدفی
چشم به راه ِ نورش
سلوک ِ پیچک
«به پاس سروده‌های سهراب سپهری»
از سلوک ِ پیچک
تا بلوغ ِ نیلوفر
به درازای رؤیای پریان ِ خواب
بال باید فشرد
رو به بنفشای افلاک ِ کبود
و در مسیر ِ هستی و نیستی ایستاد
بینابین دم و بازدم خدا
باید از خنثای اثیر
بذر ِ هیچ برداشت
و در مردابِ سبز ِ سکون کاشت
از سلوک ِ پیچک
تا خواب ِ بلوغ نیلوفر
به بنفشای یاد ِ خدا راه است
به ژرفای اثیری ِ هیچ
رسیده گاهِ کوبش
بر در گاه آسمان
شعر گنگ
آغازیده از هیچ
آرمیده بر گلبرگ‌های عطر ِ نرگسین
برآمده از لایه های پُر خم ِ خواب
تزلزل ِ زلال ِ سراب
بر آستان ِ تپنده‌ی مهتاب
سر در گمی ِ رقیق ِ مه
بر سطح ِ رام ِ مرداب
و رسوب ِ ملایم ِ عود
بر تارْ تار ِ گُنگ ِ وجود
مهتاب در درد سالیان
مهتاب در درد ِ سالیان
مبهوت
به ازدحام ِ گیج ِ جهان
می‌نگرد
ستاره‌ها
در دهان ِ عمیق ِ شب
خاموشند
و بوفی در حاشیه
زیر و بم ِ سکوت را می‌دَرَد
مطالب بیشتر
«رازهای سطح» مستندی جذاب دربارۀ مریم میرزاخانی مریم میرزاخانی ۲۲ اردیبهشت سال ۱۳۵۶ متولد شد.…
پنج دلیل که ادبیات ایران در جهان جدی گرفته نمی‌شود آیدا گلنسایی: بسیاری از آثار…
رمان «دشمن عزیز» نوشتۀ جین وبستر: دعوت به مذهبی مبارزتر! آیدا گلنسایی: رمان دشمن عزیز…
