سروده‌ای از فرخ تمیمی
منشور باد
در دره‌های خلوت منجیل
زیتون بُنان
خواب زمستانی
کوه و گیاه و رود را
با مژدۀ رسیدن فروردین
بیدار می کند
تا آبشار رنگین‌کمانی
بر گردن بلند قله بیاویزد
در بیستون، شیرین
رؤیای عشق را دوباره در خواب می‌رود
و فرهاد
پیکار رنج هستی را بیدار می‌شود
آبشخور وحوش
از نقره‌گونه مهتاب
لب پرزنان
قوچ بزرگ
با طاقدیس شاخ بلندش
این طاق‌های نصرت در موکب بهار
از سحر بوی مادگی میش جفت‌جوی
سرمست و بادپا
از قله‌ها به جلگه سرازیر می‌شود
در روزگار ما دردا بهار
دیگر نمی‌پرد
از دشت‌های خلوت رنگین
تا شهرهای دودی غمگین
گویی که سنگ و آهن و سیمان
در بسته‌اند بر حشمت بهار
فصل بهار زندۀ من، اما
گل داده در نسیم نفس‌های پاک دوست
بالندگی عجین شده با آب و خاک و دوست
فصل بلند چشم تو در چار فصل سال
در چشم من بهارترین فصل زندگیست
با تو یکی شدن
آغاز نوبهار خوش جاودانگیست
من با بهار چشم تو بیدار مانده‌ام
فصل بلند چشم تو سبز و شکفته باد
سروده‌ای از فرخ تمیمی
مطالب بیشتر
درنگی در جهانِ بهت‌آور، درخشان، گیج‌کننده و پیچیدۀ ویلیام فاکنر «احساس می کنم این جایزه…
انتشار سه شعر از آیدا گلنسایی در مجلۀ braided way امریکا https://braidedway.org/lumina-trilogy/
چرا رمان نمی‌تواند شعر را شکست دهد؟ به نقل از نیویورک‌تایمز- سؤال اینجاست که چرا…
جورجو آگامبن: بالا‌ترین مرتبۀ امید و خوش‌بینی، شجاعتِ ناامیدی است. جورجو آگامبن با هرگونه فروکاستِ…
گوستاو فلوبر از نگاه ماریو بارگاس یوسا ترجمۀ منوچهر یزدانی: قرن گذشته بود. روزی که…
