دربارۀ دورۀ آبی و صورتی پیکاسو

هر روز به خودم وعده می دهم که روزی این اثر به پایان خواهد رسید، هر چند که پایان یک اثر را نمی توان حدس زد و یا از پیش مشخص کرد هر جا قلم ها بچرخد، من هم خواهم رفت پیکاسو گاه از یک انسان به یک دریا و از یک گل به یک گیتار رسیده است.

او خود چنین می گوید:

وقتی اولین گیتار در نقاشیهای من پیدا شد، اصلا گیتاری نداشتم می خواستم دسته گلی بکشم،  به یک گیتار رسیدم دیری نپایید که با فروش آن گیتارها، یک گیتار برای خودم خریدم.

پابلو پیکاسو معتقد است هنر وابسته به لحظاتی است که آدمی در آن زندگی می کند. در یک لحظه به دریا فکر می کنیم و در لحظه ای دیگر به درختی تنها بر کوهی دقیق می شویم تمام این اتفاقات در یک لحظه روی داده است. از پابلو بشنویم:

پایان اثر غیرقابل حدس است، مثل خیال و تفکر همچنان که افکار به سرعت دگرگون می شوند، نقاشی نیز تغییر می کند.

پیکاسو در صفحه 50 از کتاب «پیکاسو حرف می زند» نوشته است:

در حقیقت همه کارهای من دچار این دگردیسی شده اند. رنگهای روشن و شاد در لایه ای از رنگهای سرد دفن شده اند و حتی پیش آمده که اصل موضوعها نیز تغییر کنند. گاهی عنصرها بر بوم از جایی به جایی دیگر رفته اند و شخصیتی موفقیت خودش را از چپ به راست یا از راست به چپ تغییر داده است.

باید پیکاسو را شاعری به شمار آورد که متکی به کلمات اولیه شعر خود نیست. شاعری همانند ازرا پاوند و آپولیز و شاعران کافه دهه سی فرانسه، آنها که بر تحرک تصویری کلمات و حروف تاکید کرده و با همراهی آپوسیز، بیانیه شعر دل ” را صادر کردند. آنها بر این عقیده پای فشردند که می بایست در نقاشی و شعر به پیوندی رسید و معنی را با شعر بصری نشان داد.

پیکاسو هنرمندی است که در تکامل دست کم سه مکتب ادبی – هنری نقش موثری داشته است کوبیسم، فوتوریسم و سمبلیسم.

داگلاس کوپر، آغاز کوبیسم را پرده دوشیزگان آوینیون ، اثر پیکاسو و پایان آن را پرده “سه نوازنده اثر همین هنرمند می داند پس از آغاز کوبیسم در فرانسه، فوتوریستهای ایتالیا سعی کردند ترکیب بندی فضا در نقاشی را دچار تحول کنند. نخستین کسی که از بیانیه فوتوریستهای ایتالیا استقبال کرد، پیکاسو بود.

او تنها نقاشی بود که بهتر از هر کس دیگری توانست تجربه های دوران کوبیستی اش را به دوران فوتوریسم بیاورد و در آثار بعدی خود جاسازی کند آثاری مانند گرنیکا، این نظر را تایید می کنند. هر چند پیکاسو بیشتر واقعگرا است، اما از همان سالهای 1900 وقتی عازم پاریس شد با “مالارمه ” و “رمبو” دو شاعر سنته نیسم یا سمبلیسم آشنا شد بدون تردید شناخت پیکاسو از مبانی سمبلیسم، بر آثار او تاثیر گذاشته است. تابلوی گینیکا، یک نمونه کامل است که می توان در آن تعلق خاطر پیکاسو را به این سه مکتب یافت.

اندکی به زندگی فردی این هنرمند نامی بپردازیم:

پابلو روییس پیکاسو درمالاگا واقع در ساحل مدیترانه ای اسپانیا به دنیا آمد. پدرش نقاشی می کرد و در ضمن معلم آکادمی بارسلونا نیز بود. پیکاسو سال 1896 پای به همین آکادمی نهاد و پس از آن در آکادمی مادرید به تحصیل پرداخت. در همان سالها بود که به کولی وارگان انقلابی اسپانیا پیوست، جایی که از اندیشه های نمادگرایانه فرانسه تغذیه می کرد در آن زمان پیکاسو مجله یوگند را به راه انداخت در سال 1900 میلادی برای نخستین بار به پاریس رفت و در آنجا با نوگرایان اروپایی بیشتر آشنا شد.